Salvation in Hinduism 2

Vaishnavism explains that God was born so He could deliver us from our sinful nature and give us a new life. This is being sung as follows:
"Poinninra gnanamum pollaa olukkum alukkudambhum
inninra neermai ini yaam vuraamai vuyir alippaan
ienninra yoniumaai piranthaai imaiyore thalaivaa"
(God was born from a noble woman in order to give us a new life so that deceptive knowledge, immorality and unclean body would not possess us)
(Numalvar Thiruviruthum 1 - 3580)
The purpose of the avatar of God is explained in Saivism as follows:
"Iravaa inbaththu yemai iruththa vendip
piravaa muthalvan piranthaan"
(The unborn prime God was born to give us eternal pleasure.)
(Poatrip Pakorodai 69)
If it is said that God became an avatar so that man can be liberated from the bondage of sin to acquire eternal happiness, then a question arises here.
When did man fall into evil?
Sivagnanapotham, the theological foundation for Saivism says as follows,
"Avan aval athu yenum avai moovinaimayin
thotria thithiye odungi malaththulathaam
antham aathi yenmanaar pulavar"
(In the beginning God created man (avan-first man), woman (aval-first woman) and the world (athu) in three different actions and they were holy. But, later on they fell into the sin or malam, which ended the life of holiness and was the beginning of sin say the scholars.)
(Sivagnanapotham - 1)
How did creation which was holy, fall into the sin? Saiva Siddhanta explains it as follows,
"Muththi mutharkodikkae mogak kodi padarnthu
aththi paluththathu yenru vunthee para
appalham vunnaathae vunthee para"
(Amongst the creatures which were holy, on the first creeper (first man), the creeper of sin crept over it and bore the fruit of evil. Speak this forth. Do not partake of that fruit. Speak this forth.)
(Thiruvuntiyar 41)
When did this happen?
The Bible tells us that it occurred after the first man Adam ate the fruit that he was forbidden to eat. Adam was given the commandment not to eat the fruit of the tree of the knowledge of good and evil, but when he disobeyed God, sin took dominion over him says the Bible.
Thus all the people who are the descendants of him, the first man, have fallen into sin since the first man disobeyed God’s commandment. Hence the sinful nature which continuously passes through the generations, is known as ‘Sahasa Mala’ in Saivism, and ‘Janmabhandh’ in Vaishnavism.
God alone is holy without sin. Saivism and Vaishnavism accept that all the people are born with a sinful nature. But Advaitists, whose doctrines are totally contrary to the doctrine of God, say that the concept of sin is ‘maya’ or illusion. Then each one can claim that ‘I am God’ and become equal with God. Thus they have devised a doctrine which is totally contrary to God.
Who can liberate man who is born with a sinful nature? Are human efforts sufficient to liberate himself or does God need to intervene? God alone can liberate him since man himself is sinful by nature. It is explained in Saiva Siddhanta by the following illustration. If we want to make copper free from rust, gold, which is never affected by rust, should be melted together with it and mixed. Thereafter it will not be affected by rust. Likewise, God alone who is holy can liberate human beings that have a sinful nature by birth. In order to redeem man from sin and show him the path, God became a man with five senses.
This is explained in Vaishnavism as follows.
‘Pavam aruppaar’
(God who takes away our sin)
(Sadagopar Anthaathi – 8)
"Avan kandaai nannenjae aararulum kedum
avan kandaai aimpulanaai ninraan avan kandaai..."
(You with a pure heart, know him who is with five senses, and who is having grace, and who is the destroyer of sin)
(Nalaryira Divya Prabhandam-
Eyarpa erandam Thiruvanthaathi-(24)-3307)
The above mentioned songs show that God became a man with five senses and destroyed the power of sin over us.
Thus, God became a man with five senses - a Guru and observed the penance of the suffering of death in order to redeem man. It is explained in Saivism as follows,
"Aimpula vaedarin ayarnthanai valarnthena
thammuthal guruvumoi dhavaththinil vunarththa vittu
anniyam inmaiyin aran kalhal selumae"
(God who came into this world as a Guru on seeing the souls who are living in worldly pleasure by enjoying the pleasures of the five senses, made them to feel through his penance of suffering of death that they have forgotten their creator and are living in sin. Once the soul is enlightened through his suffering, it repents of its sins, and the separation with God is removed and it reaches the feet of God)
(Sivagnanapotham - 8)
This is explained in Saiva Siddhanta by the following illustration. A son of a king was lost and he was living as a hunter with the hunters, and he did not know that he was the son of a king. One day, when the king came to know that his son was living as a hunter, he wanted to see him immediately. It occurred to him that if he were to go as a king his son might be afraid of him and run away. So, he disguised himself as a hunter and went to meet him and talked with him. He explained to his son that he was not a hunter but a son of a king and took him back to his palace.
Likewise, God took the form of a man to redeem mankind who were enslaved by the pleasures of this world and had forgotten their God. Also, he made them to realize who they are through his penance of the suffering of death.
‘Penance’ doesn’t refer to the penance that is being observed by a hermit in a forest. Thiruvalluvar says that real penance is sacrificing ones own life for others.
‘Thanuir thaanarap peruthal’
(Thirukurral 268)
Hence God is described in Saivism as
‘Meydhavan kaan’
(Look at the one who has done true penance)
(Thirunavukkarasar 265-8)
‘Perundhavaththu yem pingnagan kaan’
(Look at our Lord of great penance)
(Appar – Pa. A. 278 – 5)
The same concept is explained in Vaishnavism as follows.
‘Thaanae dhava vuruvum’
(He is the embodiment of penance)
(Nalaryira Divya Prabhandam-
Iyarpa mundram Thiruvanthaathi-38-4321)
‘Sinthanaiyai dhavaneriyai thirumaalai’
(He is our thought who is a path through his penance of sacrifice and is Thirumal)
(Periya Thirumolhi 6-3-7 (1404))
‘Pinakkara aruvagai samayamum neriyulli vuraiththa
kanakkaru nalaththan; anthamil aathiam pagavan
vanakkudai dhavaneri valininru’
(The consistent central theme revealed by the Six-fold religion is that our God is the one who is the source of all blessings and is the one who has neither beginning nor end, and is the one who showed the path through his great penance of suffering)
(Numalvar Thiruvaimolhi 1-3-5 (2108))
Hence, the God who accepted the penance of the suffering of death and offered himself as a sacrifice is being sung in the following Saivite songs.
‘Aviyumaagi’
(One who became the sacrifice)
(Appar 307-8)
'Aviyaai aviyumaagi arukkamaai perukkamaagi
paaviyar paavam theerkum paramanoi Brahmanaagi'
(The supreme God became Brahma and he is the sacrifice and sacrificed himself in order to redeem sinners)
(Thirunavukkarasar Devaram – pa. a. 320)
The songs mentioned above explain that God became man and sacrificed himself in order to redeem the sinners.
Hence God sacrificed his five senses, he is known as
‘Ainthaviththaan’
(One who sacrificed his five senses)
(Thirukkural – 25)
and it is being explained in Thirukkural as follows:
"Pori vaayil ainthaviththaan poitheer olhukka
neri ninraar needu vaalhvaar"
(Those who follow the one, who sacrificed his five senses on an instrument and showed us the way and who is the life and truth, will have eternal life)
(Thirukkural – 6)
The term ‘Ainthaviththaan’ can be seen only in two places in Thirukkural and it does not refer to a hermit who controls his five senses. Also this term is not seen in any song on sanyasins, but this term exclusively refers to God who sacrificed his five senses. Since it refers to God who took the form of a man it is seen in an invocation of God that is in the first and third chapters which is praising God the Father (Kadavul vaalhththu) and God the Son (Neeththaar perumai).
His feet look like a red flower since he shed his blood for the redemption of mankind. It is sung in Saiva Siddhanta as follows,
‘Semmalar nonthaalh seral ottaa
ammalam kaliee anbar’
(His feet are like a red flower since he observed nonbu or sacrificed himself to redeem the people from their sins).
(Sivagnanapotham - 12)
Once the soul is cleansed from its sin through the sacrifice of God, it is freed from sin and it becomes a temple of God. This is sung as follows,
"Semmalar nonthaal seral ottaa
ammalam kaliee anbarodu mariyee
maalara neyam malinthavar vaedamum
aalayam thaanum aran yena tholumae"
(Once God cleanses a soul which is separated by sin from the feet of God which looks like a red flower because of its sacrifice (nonbu), it becomes one with God and it is freed from confusion and it overflows with love of God and it reaches the feet of God and become a temple of God.)
(Sivagnanapotham - 12)
Thirumular says
‘Ullam perungovil voon udambu aalayam’
(Our soul is a great temple and also our body is a temple)
(Thirumular Thirumundiram 1792)
Vaishnavism denotes this as ‘Shethram’ or ‘Shethranggnan’.
Bible tells us that ‘You are the temple of God’. Since God wants everyone to live with His joy in our hearts, He took the form of a man, sacrificed himself on the cross and bestowed liberation and redemption to mankind.
The songs mentioned above belong to the post-Christian era. The theme of the songs mentioned above is that God became an avatar, and sacrificed himself in order to liberate the sinners who are entangled with their sins. If God became an avatar, then it must have been mentioned in history. In history, who is spoken of becoming an avatar and sacrificing himself for all mankind?
It is Jesus Christ alone who is mentioned in the history of the world religions as the only one who became an avatar and sacrificed himself. Thus, God became a man and sacrificed himself on the cross (through the penance of suffering of death) in order to redeem sinners, and earned salvation for them.
Hence our forefathers of the bhakthi movement, Alvars and Nayanmars, who had deep bhakthi towards God have sung beautifully about this loving sacrifice of Jesus Christ in the post-Christian era.
Notes:
Those who are born from an earthly father and whose father's names are mentioned are not avatars but devotees. God becoming man is totally different from man elevated to the status of God. In the term 'Avatar' the syllable 'ava' means 'below' and 'tar' means coming down. Hence, the word signifys God coming down as a man.Worship is universal whereas religion requires doctrines and regulations based on scripture, philosophy, theology etc.
The religions that existed in the pre-Christian era in India are Jainism and Buddhism. Both these religions do not contain any concept of God and are called agnostic religions. Apart from these religions, there were worships in India (Dravidian and Aryan worship), but there were no theistic religions in the pre-Christian era.
Saivism, Vaishnavism, Gowmaram, Sowram, Kanapathyam and Saktham, referred to as the Six-fold religions, developed as religion in the post - Christian era and they have three basic doctrines which are
1. Doctrine of Triune/Trinity
2. Doctrine of avatar, and the
3. Doctrine of fulfillment of sacrifice.
These three doctrines cannot be seen in the worships and the agnostic religions which were prevalent in the pre-Christian era and Christianity alone has these three basic doctrines. Jainism and Buddhism are agnostic religions, and there is no room for sacrifice (religions, which deny the need for sacrifice). After the sacrifice of the Son of God, Jesus Christ, the Six-fold religions, which accepted His fulfillment of sacrifice, originated. Thus, the avatar of God gave rise to the emergence of religions with the fulfillment of sacrifice in the worship in India. This also led to spiritual liberation and drastic changes and development in the history of religions.
The period of Bhakthi Movement is after the 5th c.A.D. Recent research reveals that Christianity which developed in India from the 1st c. A.D. has led to the development of Saivism, Vaishnavism and the other Six-fold religions.
Even though many avatars are mentioned in Vaishnavism, they are the result of syncretism.
Recent research reveals that Sanskrit was formed after 1st c. A.D. Hence, the doctrines such as the avatar of God, the incarnation of Jesus Christ, and others found in Sanskrit literature belong to the post - Christian era.

Salvation in Hinduism 1

Salvation in Hinduism
The word Avatar or Avatāra, is from Sanskrit, means "descent" (typically from heaven to earth), and refers to a deliberate descent of a deity from heaven to earth. Avatar is mostly translated into English as "incarnation", but more accurately as "appearance" or "manifestation". An early reference to avatar, and to the avatar doctrine, is in the Bhagavad Gita, which was written under the influence of early Indian Christianity - Jesus Christ coming into this world as a man. The Gospel of Christ entered northern India in the 1st century AD through the apostle Thomas and spread in the Pahlava Empire of Gondophares and the Sakas who were under their dominion; this is proved by the analysis of Sanskrit. The apostle’s ministry ended in the South where he died a martyr in Mylapore. South India also had excellent trade relations with the Roman Empire, and when there are trade relations, cultural and religions exchanges also take place. The Christian Gospel is seen in the Krishna concept which evolved in the north, while the Siva concept evolved in the south. Around the 5th century AD, through the southern incursions of the Gupta Empire, these two Christian developments came in contact with each other. The communications in the north were in Sanskrit while it was Tamil in the south. At this juncture, the Dravidians in the south developed Grantha a southern script, for communicating in Sanskrit.
From the 7th century AD onward, a movement with religious origins made itself heard in South Indian literature. The movement was that of bhakti, or intense personal devotion to the two principal gods of Hinduism, Siva and Vishnu. The earliest bhakti poets were the followers of Siva, the Nayanars (Siva Devotees), whose first representative was the poetess Karaikkal Ammaiyar, who called himself a Pey, or ghostly minion of Siva, and sang ecstatically of his dances. Tirumular was a mystic and reformer in the so-called Siddhanta (Perfected Man) school of Saivism, which rejected caste and asceticism, and believed that the body is the true temple of Siva. There were 12 early Nayanar saints. Similar poets, in the tradition of devotion to the god Vishnu, also belonged to this early period. Called Alvars (Immersed Ones), they had as their first representatives Poykai, Putan, and Peyar, who composed "centuries" (groups of 100) of linked verses (antati), in which the final line of a verse is the beginning line of the next and the final line of the last verse is the beginning of the first, so that a "garland" is formed. To these Alvars, God is the light of lights, lit in the heart.
The most important Nayanars were Appar and Campantar, in the 7th century, and Cuntarar, in the 8th. Appar, a self-mortifying Jain ascetic before he became a Saiva saint, sings of his conversion to a religion of love, surprised by the Lord stealing into his heart. After him, the term tevaram ("private worship") came to mean "hymn". Campantar, too, wrote these personal, "bonemelting" songs for the common man. Cuntarar, however, who sees a vision of 63 Tamil saints-rich, poor, male, female, of every caste and trade, unified even with bird and beast in the love of God-epitomizes bhakti. To him and other Bhaktas, every act is worship, every word God's name. Unlike the ascetics, they return man to the world of men, bringing hope, joy, and beauty into religion and making worship an act of music. Their songs have become part of temple ritual. Further, in bhakti, erotic love (as seen in akam) in all its phases became a metaphor for man's love for God, the lover.
In the 9th century, Manikkavacakar, in his great, moving collection of hymns in Tiruvacakam, sees Siva as lover, lord, master, and guru; the poet sings richly and intimately of all sensory joys merging in God. Minister and scholar, he had a child's love for God.
Antal (8th century), a Vaisnava poetess, is literally love-sick for Krsna. Periyalvar, her father, sings of Krsna in the aspect of a divine child, originating a new genre of celebrant poetry. Kulacekarar, a Cera prince, sings of both Rama and Krsna, identifying himself with several roles in the holy legends: a gopi in love with Krsna or his mother, Devaki, who misses nursing him, or the exiled Rama's father, Dasaratha. Tiruppanalvar, an untouchable poet (panan), sang 10 songs about the god in Srirangam, his eyes, mouth, chest, navel, his clothes, and feet. To these Bhaktas, God is not only love but beauty. His creation is his jewel; in separation he longs for union, as man longs for him. Tirumankaiyalvar, religious philosopher, probably guru (personal religious teacher and spiritual guide in Hinduism) to the Pallava kings, and poet of more than 1,000 verses, was apparently responsible for the building of many Vaisnava temples. The last of Alvars, Nammalvar (Our Alvar), writing in the 9th century, expresses poignantly both the pain and ecstasy of being in love with God, revivifying mythology into revelation.

பிரார்த்தனை

An Inspirational story

There is a story of about a sea captain who in his retirement skippered a boat taking day-trippers to Islands.
On one trip, the boat was full of young people.

They laughed at the old captain when they saw him say a prayer before sailing out, because the day was fine and the sea was calm.

However they weren't long at sea when a storm suddenly blew up and the boat began to pitch violently.

The terrified passengers came To the captain and asked him to join them in prayer.

But he replied,
"I say my prayers when it's calm.
When it's rough, I attend to my ship."

Here is a lesson for us......

If we cannot and will not seek God in quiet moments of our lives,
we are not likely to find him when trouble strikes.
We are more likely to panic.
But if we have learnt to seek him and trust him in quiet moments,
then most certainly we will find him when the going gets rough.

A PRAYER A DAY KEEPS EVIL AWAY.

மஹா சிவராத்திரி

Shiva ratri vratam
Shiva rathri is one of the most auspicious vratas for the devotees of Lord shiva. The purANas explain the grand significance of this vrata.
History of shivaratri
Once when everything in all the worlds got reduced into Lord shiva, in that darkness of nothing present, the mother pArvati worshipped Lord shiva in the Agamic way with great devotion. The parameshwar pleased by Her prayer blessed Her. She asked for the benefit of all the creatures that in future whoever worships the Lord on the shiva rAtri day with devotion, they should be blessed and should be given the ultimate liberation. The pashupati granted that showing way for all of us to get blessed easily.
When Brahma and Vishnu fought between themselves as "who is the greatest", Lord Shiva appeared before them as a pillar of fire. They were not able to find the starting and end of that pillar. This day is Thirukkaarthikai.(1)
Then Brahma and Mahavishnu repented for their mistake and prayed to Lord Shiva for forgiving their sin worshiping the shiva li.ngam which is the form of the flame. In the night of Shiva rathri Lord Shiva appeared before them and blessed them. Devotees pray the God throughout the night of Shiva rathri by performing Abisheka, chanting and other holy deeds.
Every month in Krishna paksha chathurdhasi (fourteenth moonday) is called masa Shiva rathri. The one that comes in the month of "Masi" (mid February to mid March) is called Maha Shiva rathri. This is considered as the most important vrata by the devotees.
There are many incidents told about the greatness of this day. Once a hunter in a jungle after searching throughout the jungle, was quite tired and could not get any animal. In the nightfall a tiger started chasing him. to escape from that he climbed a tree. That was a Bilva tree. The tiger sat under the tree waiting for him to come down. The hunter who sat on a branch of the tree was quite tense and didn't want to sleep. He was plucking the leaves and putting down as he was not able to be idle. Below the tree there was a Shiva lingam. The whole night went on like this. God was pleased with the Upavasa (hunger) and the Pooja the hunter and the tiger did even without knowledge. He is the peak of the grace. He gave the hunter and the tiger "Moksha".
In a Shiva temple on a Maha Shiva rathri day the lamp kept in the altar was very dim. That time a mouse which came take its prey touched the flame. Due to the heat it moved its head immediately. In the process it kindled the lamp and the altar was illuminated well. Lord Shiva, pleased by this deed made the mouse Mahabali, the renowned asura king.
There are many incidents like this told in our Puraanas. If we do the vrata with pure devotion and love there can be no doubt about getting the Grace of the Almighty.

When is shivaratri observed
ska.ndha purANam describes about four shiva rAtris. The first one is nitya shivarAtri (daily shivarAtri - every night). The second one is the mAsa shivarAtri which is observed on the kR^iShNa paxa chaturdasi (fourteenth moonday on the moons diminishing phase). The third one is the mAga prathamAdi shivarAtri which is observed for the thirteen days starting from prathama titi in the month mAga (mAsi) and on the chaturdasi night the Lord is worshiped throughout the night.
The fourth one is observed on the mAsi (mAga) month kR^iShNa paxa chaturdasi. This is the one observed in a widespread manner. It is also called mahA shivarAtri.

Way of observing shivaratri
Getting up early in the morning one meditates on the Infinitely Auspicious, ornated with thousands of splendid garlands, Who is in the form of the holy symbol of shiva(mahA li.ngam). Bathing and staying clean the worship of Lord shiva in the form of shiva li.ngam is done in the four jamas of the night (four equal time intervals of the night). (Note that the li.nga worship is explicitly mentioned for this vratam as this is the time the God out of Its grace for the benefit of pashus appeared in a formless-form that is a symbol (li.ngam) from Its true nature of formlessness.)



Pradhosha Mahima
Pradhosha pooja is one of the most important among the poojas performed to the Graceful Lord Shiva. In Shukla Paksha (15 moon days from New moon to Full moon) and Krishna Paksha (15 moon days from Full moon to New moon) the evening of the trayodasi (thirteenth moon day) between 4.30 p.m. to 6.00 p.m. is called Pradhosha. It comes once in fifteen moon days. Pradhosha time is especially meant for praying Lord Shiva. Praying in that time will free us from out sins and gives moksha finally (hence the name Pradhosha). During pradoSha time a special type of circumambulating called soma sUtra pradaxiNam(1) is done.

Pradhosha Purana:
Once Dhevas and Asuras using the serpent Vasuki and the hill Mandhara were trying to get Amrutham (nector) from the Kseerabthi (milk ocean). Then the terrible poison Halahalam came up. All got frightened and pleaded to Lord Shiva for rescue. Being the peak of mercy Lord Shiva ate that poison. Then as per His order they resumed their effort to get Amrutham. They got it on Dhwadhasi (twelfth moon day). Without praying and thanking the God, by whom they got Amrutham, Devas started dancing and celebrating their victory.
On thrayodhasi (thirteenth moon day) they realised their sin of not praying the God and pleaded for forgiveness. The pleased graceful Lord Shiva forgave them and danced between the horns of the Nandhi (holy bull). That time is called Pradhosham. Whoever prays Lord Shiva in that time, Lord Shiva fulfills their wishes and give them mukthi.
During Prodhosha time anointing (Abhishekam) the Shiva deity with the following is considered fruitful.

Milk gives long life
Ghee gives Moksha state
Curd gives good children
Honey gives melodious voice
Rice powder frees from debts
Sugar cane juice gives good health
Panjamrutham gives wealth
Lemon removes fear of death
Sugar removes enmity
Tender coconut gives enjoyment
Cooked Rice(Annam) gives mejestic life
Sandal gives Lakshmi's grace

Anoint the Lord Shiva with Love, He would give Himself !!
Bilvam and flowers can be given for Shiva pooja. Please go to Shiva temple for every Pradhosham and live in His grace blissfully.

shivAya namaOm bhavAya namaH
bhavAya namaOm namaH shivAya

51 அடி உயர கருமாரி அம்மன் சிலை

செங்கல்பட்டு அருகே ‌திருவடிசூல‌ம் எ‌ன்ற ‌‌கிராம‌த்‌தி‌ல் 51 அடி உயரத்தில் விசுவரூப தேவி கருமாரி அம்மன் சிலை அமை‌க்க‌ப்ப‌ட்டு‌ள்ளது.

கா‌ட்டா‌ங்குள‌த்தூ‌ர் ஒ‌ன்‌றிய‌த்‌தி‌ல் அமை‌ந்து‌ள்ளது இ‌ந்த ‌திருவடிசூல‌ம் ‌கிரா‌ம‌ம். இ‌ந்த ‌கிராம‌த்‌தி‌ல் 2 ஏ‌க்க‌ர் ‌நில‌ப்பர‌ப்பள‌வி‌ல் ரூ.25 கோடி ம‌தி‌ப்‌பி‌ல் தே‌வி கருமா‌ரி அ‌ம்மனு‌க்கு ‌பிர‌ம்மா‌ண்டமான கோ‌யி‌ல் க‌ட்ட‌ப்ப‌ட்டு வரு‌கிறது.

இ‌ந்த கோ‌யிலு‌க்காக வடிவமை‌க்க‌ப்ப‌ட்ட 51 அடி உயரமு‌ம், 22 அடி அகலமு‌ம் கொ‌ண்ட தே‌வி கருமா‌ரி அ‌ம்ம‌னி‌ன் ‌சிலை நே‌ற்று மு‌ன்‌தின‌ம் இரவு ‌பிர‌திஷ‌்டை செ‌ய்ய‌ப்ப‌ட்டது. அதுவரை அங்கு 3 அடி உயரத்தில் இலுப்பைப்பூ மரத்தால் ஆன கருமாரி அம்மன் சிலையை வைத்து வழிபாடுகள் நடைபெற்று வருகின்றன.

webdunia photo WD
இ‌ந்த ‌‌சிலை செ‌ய்வத‌ற்காக 600 ட‌ன் எடையு‌ள்ள கரு‌ங்க‌ல் ‌திருவடிசூல‌ம் பகு‌தி‌க்கு கொ‌ண்டு வர‌ப்ப‌ட்டு கட‌ந்த ஓரா‌ண்டுகளாக ப‌ணிக‌ள் நடைபெ‌ற்று வ‌ந்தன. ‌சி‌ற்‌பிக‌ள் ராஜா‌ங்க‌ம், த‌த்துராம‌ன், பரம‌சிவ‌ம், ச‌ண்முக‌ம் ஆ‌கியோ‌ர் ‌சிலை வடி‌க்கு‌ம் ப‌ணி‌யி‌ல் ஈடுப‌ட்டு வ‌ந்தன‌ர்.

இந்த சிலையை நிறுவி கோவில் கட்டும் பணியை திருவேற்காடு கருமாரி அம்மன் கோவில் அறக்கட்டளை மேற்கொண்டு உள்ளது.

இந்த அறக்கட்டளையின் தலைவர் மதுரை முத்து சுவாமிகள் மேற்கண்ட தகவலை தெரிவித்தார். அவருடைய முன்னோர்கள் தான் திருவேற்காடு கருமாரி அம்மன் கோவிலை கட்டியவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

அவர் ஆசிரியர் பயிற்சி முடித்து இருந்தபோது 27-வது வயதில் கருமாரி அம்மன் விசுவரூப தரிசனம் கிடைத்தது என்றும், அதன்படி இந்த சிலை வடிவமைக்கப்பட்டதாகவும் அவர் தெரிவித்தார். பெண் தெய்வத்திற்கு 51 அடி உயர சிலை உலகிலேயே வேறு எங்கும் கிடையாது என்றும் அவர் கூறினார்.

ஸ்ரீ மாரியம்மன் தாலாட்டு

ஓம் சக்தி துணை
மாரியம்மன் துணை

எத்தேசத்திலும் இடைவிடாமற் சிந்தித்து வரும் மாரியம்மன் தாலாட்டு

விநாயகர் துதி

காப்பு
கொச்சகக் கலிப்பா

பூதலத்தில் யாவர்க்கும் பேராதரவா யென்னாளும்
மாதரசி யென்று வாழ்த்துகின்ற மாரியம்மன்
சீதரனார் தங்கை சிறப்பான தாலாட்டைக்
காதலுட னோதக் கணபதியுங் காப்பாமே

வெண் செந்துரை

முந்தி முந்தி விநாயகரே முக்கண்ணனார் தன்மகனே
கந்தருக்கு முன்பிறந்த கற்பகமே முன்னடவாய்
வேலவர்க்கு முன்பிறந்த விநாயகரே முன்னடவாய்
வேம்படியிற் பிள்ளையாரே விக்கினரே முன்னடவாய்
பேழை வயிற்றோனே பெருச்சாளி வாகனரே
காரண மால்மருகா கற்பகமே மெய்ப்பொருளே
சீரான நல்மருகா செல்வக்கணபதியே
ஒற்றைக் கொம்போனே உமையாள் திருமகனே
கற்றைச் சடையணிந்த கங்காதரன் மகனே
வித்தைக்கு விநாயகனே வெண்ணையுண்டோன் மருகா
மத்தக்கரி முகவா மாயோன் மருகோனே
ஐந்துகரத்தோனே யானை முகத்தோனே
தந்தமத வாரணனே தற்பரனே முன்னடவாய்
நெஞ்சிற் குடியிருந்து நீயெனக்கு முன்னடவாய்
பஞ்சஞ்சு மெல்லடியாள் பார்வதியாள் புத்திரனே
வேழமுகத்தோனே விநாயகரே முன்னடவாய்
தாழ்விலாச் சங்கரனார் சற்புத்திரா வாருமையா
முன்னடக்கம் பிள்ளையார்க்கு கண்ணடக்கம் பொன்னாலே
கண்ணடக்கம் பொன்னாலே காற்சிலம்பு முத்தாலே
முத்தாலே தண்டை கொஞ்ச முன்னடவாய் பிள்ளையாரே
செல்வக் கணபதியுன் சீர்ப்பாதம் நான் மறவேன்.

சரஸ்வதி துதி

தாயே சரஸ்வதியே சங்கரியே முன்னடவாய்
என்தாயே கலைவாணி யோகவல்லி நாயகியே
வாணி சரஸ்வதியே வாக்கில் குடியிருந்து
என்நாவிற் குடியிருந்து நல்லோசை தாருமம்மா
கமலாசனத்தாளே காரடி பெற்றவளே
என்குரலிற் குடியிருந்து கொஞ்சடி பெற்றவளே
என்நாவு தவறாமல் நல்லோசை தாருமம்மா
மாரியம்மன் தன்கதையை மனமகிழ்ந்து நான் பாட
சரியாக என்நாவில் தங்கிக் குடியிரும்மா
கன்னனூர் மாரிமுத்தே கைதொழுது நான்பாட
பின்னமில்லாமல் பிறகிருந்து காருமம்மா.

மாரியம்மன் துதி

மாயி மகமாயி மணிமந்திர சேகரியே
ஆயிவுமை யானவளே ஆதிசிவன் தேவியரே
மாரித்தாய் வல்லவியே மகராசி காருமம்மா
மாயன் சகோதரியே மாரிமுத்தே வாருமம்மா
ஆயன் சகோதரியே மாரிமுத்தே வாருமம்மா
தாயே துரந்தரியே ஆஸ்தான மாரிமுத்தே
திக்கெல்லாம் போற்றும் எக்கால தேவியரே
எக்கால தேவியரே திக்கெல்லாம் நின்ற சக்தி
கன்ன புரத்தாளே காரண சவுந்தரியே
காரண சவுந்தரியே நாரணனார் தங்கையம்மா [10]

நாரணனார் தங்கையம்மா நல்லமுத்து மாரியரே
உன் கரகம் பிறந்ததம்மா கன்னனூர் மேடையிலே
உன் வேம்பு பிறந்ததம்மா விஜயநகர் பட்டணமாம்
உன் சூலம் பிறந்ததம்மா துலங்குமணி மண்டபத்தில்
உன் அலகு பிறந்ததம்மா அயோத்திநகர் பட்டணமாம்
உன் பிரம்பு பிறந்ததம்மா பிச்சாண்டி சந்நிதியாம்
உன் உடுக்கை பிறந்ததம்மா உத்திராட்ச பூமியிலே
உன் பம்பை பிறந்ததம்மா பளிங்குமா மண்டபத்தில்
உன் கருத்து பிறந்ததம்மா கஞ்சகிரி இந்திரபுரம்
உன் அருளர் தழைக்கவம்மா வையங்கள் ஈடேற [20]

உன் குமாரவர்க்கந் தான்றழைக்க கொம்பனையே மாரிமுத்தே
உனக்கு மூன்று கரகமம்மா முத்தான நற்கரகம்
உனக்கு ஐந்து கரகமம்மா அசைந்தாடும் பொற்கரகம்
உனக்கு ஏழு கரகமம்மா எடுத்தாடும் பொற்கரகம்
உனக்கு பத்து கரகமம்மா பதிந்தாடும் பொற்கரகம்
வேப்பிலையும் பொற்கரகம் வீதிவிளை யாடிவர
ஆயிரங் கண்ணுடையாள் அலங்காரி வாருமம்மா
பதினாயிரங் கண்ணுடையாள் பராசக்தி வாருமம்மா
துலுக்காணத் தெல்லையெல்லாம் குலுக்காடப் பெண்பிறந்தாய்
துலுக்காணத் தெல்லைவிட்டு துரந்தரியே வாருமம்மா [30]

தாயே துரந்தரியே சங்கரியே வாருமம்மா
மலையாள தேசமெல்லாம் விளையாடப் பெண்பிறந்தாய்
மலையாள தேசம்விட்டு வாருமம்மா யிந்தமுகம்
சமைந்தாய் சமயபுரம் சாதித்தாய் கன்னபுரம்
இருந்தாய் விலாடபுரம் இனியிருந்தாய் கன்னபுரம்
சமயபுரத்தாளே சாம்பிராணி வாசகியே
சமயபுரத் தெல்லைவிட்டுத் தாயாரே வாருமம்மா
கன்னபுரத்தாளே காரண சவுந்தரியே
கன்னபுரத் தெல்லைவிட்டு காரணியே வந்தமரும்
கடும்பாடி எல்லையெலாங் காவல்கொண்ட மாரிமுத்தே [40]

ஊத்துக்காட் டமர்ந்தவளே பரசுராமனைப் பெற்றவளே
படவேட்டை விட்டுமெள்ள பத்தினியே வாருமம்மா
பெரியபாளை யத்தமர்ந்த பேச்சியெனும் மாரியரே
பெரியபாளை யத்தைவிட்டு பேரரசி வாருமம்மா
ஆரணிபெரிய பாளையமாம் அதிலிருக்கும் ஆற்றங்கரை
ஆற்றங்கரை மேடைவிட்டு ஆச்சியரே வாருமம்மா
வீராம்பட் டணமமர்ந்த வேதாந்த மாரிமுத்தே
கோலியனூ ரெல்லையிலே குடிகொண்ட மாரியரே
அந்திரத்திற் தேரோட அருகே செடிலசைய
உச்சியிற் தேரோட உயரச் செடிலசைய [50]

மச்சியிற் தேரோட மகரச் செடிலசைய
பக்கங் கயிரோட பகரச் செடிலசைய
ஆண்டகுரு தேசிகரை அறியாத மானிடரை
தூண்டிலாட் டாட்டிவைக்கத் தோன்றினாய் நீயொருத்தி
சத்தியாய் நீயமர்ந்தாய் தனிக்குட்டி காவுகொண்டாய்
எல்லையிலே நீயமர்ந்தாய் எருமைக்கிடா காவுகொண்டாய்
உன்னைப்போல் தெய்வம் உலகத்தில் கண்டதில்லை
என்னைப்போல் பிள்ளைகள்தான் எங்குமுண்டு வையகத்தில்
கோர்த்தமுத்து வடமசைய கொங்கைரெண்டும் பாலொழுக
ஏற்றவர்க்கு வரந்தருவாய் எக்காள தேவியரே [60]

எக்காள தேவியரே திக்கெல்லாம் ஆண்டவளே
திக்கெல்லாம் ஆண்டவளே திகம்பரியே வாருமம்மா
முக்கோணச் சக்கரத்தில் முதன்மையாய் நின்றசக்தி
அக்கோணந் தன்னில்வந்து ஆச்சியரே வந்தமரும்
தாயே துரந்தரியே சங்கரியே வாருமம்மா
மாயி மருளியரே மணிமந்திர சேகரியே
வல்லாண்மைக் காரியரே வழக்காடும் மாரிமுத்தே
வல்லவரைக் கொன்றாய் வலியவரை மார்பிளந்தாய்
நீலி கபாலியம்மா நிறைந்த திருச்சூலியரே
நாலுமூலை ஓமகுண்டம் நடுவே கனகசபை [70]

கனகசபை வீற்றிருக்கும் காரண சவுந்தரியே
நாரணனார் தங்கையரே நல்லமுத்து மாரியரே
நடலைச் சுடலையம்மா நடுச்சுடலை தில்லைவனம்
தில்லைவனத் தெல்லைவிட்டு திரும்புமம்மா யிந்தமுகம்
வார்ப்புச் சிலையாளே வச்சிரமணித் தேராளே
தூண்டில் துடைபெருமன் தூண்டிமுள்ளு கைபெருமன்
மண்டையிலே தைத்தமுள்ளு மார்புருகிப் போகுதம்மா
பக்கத்திற் தைத்தமுள்ளு பதைத்துத் துடிக்குதம்மா
தொண்டையிலே தைத்தமுள்ளு தோளுருவிப் போகுதம்மா
கத்திபோல் வேப்பிலையைக் கதறவிட்டாய் லோகமெல்லாம் [80]

ஈட்டிபோல் வேப்பிலையை யினியனுப்பிக் கொண்டவளே
பத்திரிக் குள்ளிருக்கும் பாவனையை யாரறிவார்
வேப்பிலைக் குள்ளிருக்கும் வித்தைகளை யாரறிவார்
செடிலோ துடைபெருமன் தூண்டிமுள்ளு கைபெருமன்
தூண்டிமுள்ளைத் தூக்கி துடுக்கடக்கும் மாரிமுத்தே
ஒற்றைச் செடிலாட ஊரனைத்தும் பொங்கலிட
ரெட்டைச் செடிலாட படைமன்னர் கொக்கரிக்க
பரமசிவன் வாசலிலே பாற்பசுவைக் காவுகொண்டாய்
ஏமனிட வசலிலே எருமைக்கிடா காவுகொண்டாய்
எருமைக்கிடா காவுகொண்டாய் எக்கால தேவியரே [90]

எக்கால தேவியரே திக்கெல்லாம் ஆண்டசக்தி
காசிவள நாட்டைவிட்டு கட்டழகி வாருமம்மா
ஊசி வளநாடு உத்தியா குமரிதேசம்
அறியாதான் பாடுகிறேன் அம்மைத் திருக்கதையை
தெரியாதான் பாடுகிறேன் தேவி திருக்கதையை
எட்டென்றா லிரண்டறியேன் ஏழையம்மா வுன்னடிமை
பத்தென்றா லொன்றறியேன் பாலனம்மா உன்னடிமை
பாடவகை யறியேன் பாட்டின் பயனறியேன்
வருத்த வகையறியேன் வர்ணிக்கப் பேரறியேன்
பேரு மறியேனம்மா பெற்றவளே யென்தாயே [100]

குழந்தை வருந்துறதுன் கோவிலுக்குக் கேட்கிலையோ
மைந்தன் வருந்துறதுன் மாளிகைக்குக் கேட்கிலையோ
பாலன் வருந்துறதும் பார்வதியே கேட்கிலையோ
கோயிற் கடிமையம்மா கொண்டாடும் பாலகண்டி
சந்நிதி மைந்தனம்மா சங்கரியே பெற்றவளே
வருந்தி யழைக்கின்றேன்நான் வண்ணமுகங் காணாமல்
தேடி யழைக்கின்றேன்நான் தேவிமுகங் காணாமல்
ஏழைக் குழந்தையம்மா எடுத்தோர்க்குப் பாலகண்டி
பாலன் குழந்தையம்மா பார்த்தோர்க்குப் பாலகண்டி
மைந்தன் குழந்தையம்மா மகராசி காருமம்மா [110]

கல்லோடீ உன்மனது கரையிலையோ எள்ளளவும்
இரும்போடீ உன்மனது இரங்கலையோ எள்ளளவும்
கல்லுங் கரைந்திடுமுன் மனங்கரையா தென்னவிதம்
இரும்பு முருகிடுமுன் இருதயமுருகா தென்னவிதம்
முன்செய்த தீவினையோ பெற்றவளே சொல்லுமம்மா
ஏதுமறி யேனம்மா ஈஸ்வரியே சொல்லுமம்மா
கடம்பாடி யெல்லையிலே கட்டழகி வீற்றிருப்பாய்
கடும்பாடி யெல்லைவிட்டு கட்டழகி வாருமம்மா
கரகத் தழகியரே கட்டழகி மாரிமுத்தே
கரகத்து மீதிருந்து கட்டழகி கொஞ்சுமம்மா [120]

கும்பத் தழகியம்மா கோபாலன் தங்கையரே
கும்பத்து மீதிருந்து கொஞ்சுமம்மா பெற்றவளே
கொஞ்சுமம்மா பெற்றவளே குறைகளொன்றும் வாராமல்
உனக்குப் பட்டு பளபளென்ன பாடகக்கால் சேராட
உனக்குமுத்து மொளமொளென்ன மோதிரக்கால் சேராட
உலகமெல்லாம் முத்தெடுக்க உள்ளபடிதான் வந்தாய்
தேசமெல்லாம் முத்தெடுப்பாய் தேவிகன்ன னூராளே
முத்தெடுக்கத் தான்புகுந்தாய் உத்தமியே மாரிமுத்தே
உனக்கு ஈச்சங் குறக்கூடை யிருக்கட்டும் பொன்னாலே
உனக்கு தாழங் குறக்கூடை தனிக்கட்டும் பொன்னாலே [130]

குறக்கூடை முத்தெடுத்து கொம்பனையே நீ புகுந்தாய்
கோயிலின் சந்தடியில் கூப்பிட்டால் கேளாதோ
அரண்மனைச் சந்தடியில் அழைத்தாலும் கேளாதோ
மாளிகையின் சந்தடியில் மாதாவே கேட்கிலையோ
மக்களிட சந்தடியோ மருமக்கள் சந்தடியோ
பிள்ளைகளின் சந்தடியோ பேரன்மார் சந்தடியோ
அனந்தல் பெருமையோ ஆசாரச் சந்தடியோ
சந்தடியை நீக்கியம்மா தாயாரு மிங்கே வா
கொல்லிமலை யாண்டவனைக் குமர குருபரனை
காத்தவ ராயனைத்தான் கட்டழகி தானழையும் [140]

தொட்டியத்துச் சின்னானை துரைமகனைத் தானழையும்
மதுரை வீரப்பனையென் மாதாவே தானழையும்
பாவாடை ராயனைத்தான் பத்தினியே தானழையும்
கருப்பண்ண சுவாமியையுங் கட்டழகி தானழையும்
முத்தாலு ராவுத்தன் முனையுள்ள சேவகரை
மூங்கில் கருப்பனைத்தான் சடுதியிற் றானழையும்
பெரியபாளையத் தமர்ந்த பேச்சியரே மாதாவே
பாளையக் காரியம்மா பழிகாரி மாரிமுத்தே
கன்னனூர் மாரிமுத்தே கலகலென நடனமிடும்
உன்னைப் பணிந்தவர்க்கு உற்றதுணை நீயிரம்மா [150]

ஆதிபர மேஸ்வரியே அருகேதுணை நீயிரம்மா
உன்னைப்போல் தெய்வத்தை உலகத்தில் கண்டதில்லை
என்னைப்போல் மைந்தர் எங்குமுண்டு வையகத்தில்
உன்-மகிமை யறிந்தவர்கள் மண்டலத்தில் யாருமில்லை
உன் -சேதி யறிவாரோ தேசத்து மானிடர்கள்
உன் -மகிமையை யானறிந்து மண்டலத்தில் பாடவந்தேன்
உன் -மகிமையறி யாதுலகில் மாண்டமனு கோடியுண்டு
உன் -சேதியறி யாதுலகில் செத்தமனு கோடியுண்டு
தப்புப்பிழை வந்தாலும் சங்கரியே நீபொறுத்து
ஆறுதப்பு நூறுபிழை அடியார்கள் செய்ததெல்லாம் [160]

மனது பொறுத்து மனமகிழ்ச்சி யாகவேணும்
தேவி மனம்பொறுத்து தீர்க்கமுடன் ரட்சியம்மா
கொண்டு மனம்பொறுத்து கொம்பனையே காருமம்மா
கார்க்கக் கடனுனக்குக் காரண சவுந்தரியே
காரடி பெற்றவளே காலுதலை நோகாமல்
வேணுமென்று காரடிநீ வேப்பஞ் சிலையாளே
பக்கத் துணையிருந்து பாலகனைக் காருமம்மா
பொரிபோ லெழும்பிநீ பூரித்து ஆலித்து
ஆலித்து நீயெழும்பி ஆத்தா ளிறக்குமம்மா
சிரசினிற் முத்தையம்மா முன்னுதாய் நீயிறக்கும் [170]

கழுத்தினில் முத்தையம்மா கட்டழகி நீயிறக்கும்
தோளினில் முத்தையம்மா துரந்தரியே நீயிறக்கும்
மார்பினில் முத்தையம்மா மாதாவே நீயிறக்கும்
வயிற்றினில் முத்தையம்மா வடிவழகி நீயிறக்கும்
துடையினில் முத்தையம்மா தேவியரே நீயிறக்கும்
முழங்காலில் முத்தையம்மா மீனாட்சி நீயிறக்கும்
கணுக்காலில் முத்தையம்மா காமாட்சி நீயிறக்கும்
பாதத்தில் முத்தையம்மா பாரினி லிறக்கிவிடும்
பூமியில் இறக்கிவிடும் பெற்றவளே காருமம்மா
பெற்றவளே தாயே பேரரசி மாரிமுத்தே [180]

உற்ற துணையிருந்து உகந்தரியே காருமம்மா
உன்னைவிட பூமிதனில் உற்றதுணை வேறுமுண்டோ
பக்கத் துணையிருந்து பாதுகாத்து ரட்சியம்மா
செக்கச் சிவந்தவளே செங்கண்ணன் தங்கையரே
மங்கையெனும் மாதரசி மகராசி காருமம்மா
திங்கள் வதனியரே தேவிகன்ன னூராளே
எங்கள்குல தேவியரே ஈஸ்வரியே கண்பாரும்
மக்கள் விநோதினி மாதாவே கண்பாரும்
ஏழைக் கிரங்காமல் இப்படியே நீயிருந்தால்
வாழ்வதுதான் எக்காலம் வார்ப்புச் சிலையாளே [190]

ஆயி மகமாயி ஆரணங்கு சொற்காரணியே
மாயி மகமாயி மணிமந்திர சேகரியே
இரங்கிறங்கும் தாயாரே எங்களைக் காப்பாற்றுமம்மா
மாரித்தாய் வல்லவியே மகராசி காருமம்மா
வீரணன் சோலையிலே ஆரணம தானசக்தி
நீதிமன்னர் வாசலிலே நேராய்க் கொலுவிருந்தாய்
கொலுவிருந்த சக்தியரே கோர்த்தமுத்து நீயிறக்கும்
கோர்த்தமுத்து நீயிறக்கும் கொம்பனையே மாரிமுத்தே
போட்டமுத்து நீயிறக்கும் பொய்யாத வாசகியே
பொய்யாத வாசகியே புண்ணியவதி ஈஸ்வரியே [200]

செடிலோ துடைபெருமன் தூண்டிமுள்ளு கைபெருமன்
அடங்காத மானிடரை ஆட்டிவைக்கும் மாரிமுத்தே
துஷ்டர்கள் தெண்டனிட்டு துடுக்கடக்கும் மாரிமுத்தே
கண்டவர்கள் தெண்டனிட்டு கலக்கமிடும் மாரிமுத்தே
அண்டாத பேர்களைத்தான் ஆணவத்தைத் தானடக்கி
இராஜாக்க ளெல்லோரும் நலமாகத் தான்பணிய
மகுட முடிமன்னர் மனோன்மணியைத் தான்பணிய
கிரீட முடிதரித்த கீர்த்தியுள்ள ராஜாக்கள்
மகுடமுடி மந்திரிகள் மன்னித்துத்தெண்ட னிட்டுநிற்க
பட்டத் துரைகள் படைமுகத்து ராஜாக்கள் [210]

வெட்டிக் கெலித்துவரும் வேதாந்த வேதியர்கள்
துஷ்டர்களைத் தானடக்கும் சூலி கபாலியம்மா
அடங்காத மானிடரை அடிமைபலி கொண்டசக்தி
மிஞ்சிவரும் ராட்சதரை வெட்டிவிரு துண்டகண்ணே
தஞ்சமென்ற மானிடரைத் தற்காக்கும் பராபரியே
அவரவர்கள் தான்பணிய வாக்கினையைப் பெற்றவளே
சிவனுடன் வாதாடும் சித்தாந்த மாரிமுத்தே
அரனுடன் வாதாடும் ஆஸ்தான மாரிமுத்தே
பிரமனுடன் வாதாடும் பெற்றவளே மாரிமுத்தே
விஷ்ணுவுடன் வாதாடும் வேதாந்த மாரிமுத்தே [220]

எமனுடன் வாதாடும் எக்கால தேவியரே
தேவருடன் வாதாடும் தேவிகன்ன னூராளே
கன்ன புரத்தாளே காரண சவுந்தரியே
காரண சவுந்தரியே கர்த்தனிட தேவியரே
நெருப்பம்மா உன்சொரூபம் நிஷ்டூரக் காரியரே
அனலம்மா உன்சொரூபம் ஆஸ்தான மாரிமுத்தே
தணலம்மா உன்சொரூபம் தரிக்கமுடி போதாது
அண்டா நெருப்பேயம்மா ஆதிபர மேஸ்வரியே
காத்தானைப் பெற்றவளே கட்டழகி மாரிமுத்தே
தொட்டியத்துச் சின்னானைத் தொழுதுவர பண்ணசக்தி [230]

கருப்பனையுங் கூடவேதான் கண்டு பணியவைத்தாய்
பெண்ணரசிக்காகப் பிள்ளையைக் கழுவில் வைத்தாய்
அடங்காத பிள்ளையென ஆண்டவனைக் கழுவில் வைத்தாய்
துஷ்டனென்று சொல்லி துடுக்கடக்கிக் கழுவில் வைத்தாய்
பாரினில் முத்தையம்மா பத்தினியே தாயாரே
வாரி யெடுக்கவொரு வஞ்சியரை யுண்டுபண்ணாய்
முத்தெடுக்குந் தாதி மோகனப் பெண்ணேயென்று
தாதியரைத் தானழைத்துத் தாயாரே முத்தெடுப்பாய்
முத்தெடுத்துத் தான்புகுந்து உத்தமியாள் மாரிமுத்தே
மாயி மகமாயி மணிமந்திர சேகரியே [240]

ஆயி உமையவளே ஆஸ்தான மாரிமுத்தே
பாரமுத்தை நீயிறக்கிப் பாலகனைக் காருமம்மா
காரடி பெற்றவளே காலுதலை நோகாமல்
சொற்கேளாப் பிள்ளையென்று தூண்டில் கழுவில் வைத்தாய்
கழுதனக்கு மோர்வார்க்க கட்டழகி யுண்டுபண்ணாய்
நல்லதங்காளை யுண்டுபண்ணாய் நற்கழுவுக்கு மோர்வார்க்க
உரியில் தயிர்வார்க்க உத்தமியே யுண்டுபண்ணாய்
உன் -மருமகளைக் காத்தார்ப்போ லிவ்வடிமையைக் காருமம்மா
எவ்வளவு நேரமம்மா ஏறெடுத்துப் பாருமம்மா
கடுகளவு நேரமம்மா கண்பார்க்க வேணுமம்மா [250]

கடைக்கண்ணால் நீபார்த்தால் கடைத்தேறிப் போவேனம்மா
பாரளந்தோன் தங்கையரே பாலகனைக் காருமம்மா
பேரரசி மாரிமுத்தே பிள்ளைகளைக் காருமம்மா
மகமாயி மாரிமுத்தே மைந்தர்களைக் காருமம்மா
பெற்றவளே மாரிமுத்தே பிள்ளைகளைக் காருமம்மா
ஆணழகி மாரிமுத்தே அடிமைகளைக் காருமம்மா
பூணாரம் கொண்டவளே பிள்ளைகளைக் காருமம்மா
பாரமெடுக்கவோ அம்மா பாலனா லாகுமோதான்
பூணாரந் தானெடுக்க பிள்ளையா லாகுமோதான்
வருத்தப் படுத்தாதே மாதாவே கண்பாரும் [260]

பாலன் படுந்துயரம் பாக்கியவதி பார்க்கிலையோ
மைந்தன் படுந்துயரம் மாதாவே பார்க்கிலையோ
குழந்தை படுந்துயரம் கொம்பனையே பார்க்கிலையோ
சிற்றடிகள் படுந்துயரம் தேவியரே பார்க்கிலையோ
பூணார முத்திரையைப் பெற்றவளே தானிறக்கும்
ஆபரண முத்திரையை ஆத்தா ளிறக்குமம்மா
இறக்கிறக்குந் தாயாரே எங்களைக்காப் பாற்றுமம்மா
அடிமைதனைக் காப்பாற்றி யாணழகி நீயிறக்கும்
குப்பத்து மாரியரே கொலுவிலங் காரியரே
கொலுவிலங் காரியரே கோர்த்தமுத்து நீயிறக்கும் [270]

கோர்த்தமுத்து நீயிறக்கும் கொம்பனையே மாரிமுத்தே
மாரியென்றால் மழைபொழியும்
தேவியென்றால் தேன்சொரியும்
தேவியென்றால் தேன்சொரியும் திரிபுர சுந்தரியே
திரிபுர சுந்தரியே தேசத்து மாரியம்மா
பொன்னுமுத்து மாரியரே பூரண சவுந்தரியே
தாயாரே பெற்றவளே சத்தகன்னி சுந்தரியே
பேரு மறியேனம்மா பெற்றவளே தாயாரே
குருடன்கைக் கோலென்று கொம்பனையே நீயறிவாய்
கோலைப் பிடுங்கிக்கொண்டால் குருடன் பிழைப்பானோ [280]

இப்படிக்கு நீயிருந்தால் இனி பிழையோம் தாயாரே
கலிபிறக்கு முன்பிறந்த கனத்ததோர் மாரிமுத்தே
யுகம்பிறக்கு முன்பிறந்த உத்தண்ட மாரிமுத்தே
கலியுகத்தில் தாயாரே கண்கண்ட தெய்வம் நீ
உன்னைப்போல் தெய்வம் உலகத்தில் கண்டதில்லை
என்னைப்போல் மைந்தர்தான் எங்குமுண்டு வையகத்தில்
அனலை மதியாய் நீ யாவரையும் சட்டை பண்ணாய்
புனலை மதியாய்நீ பூலோகஞ் சட்டைபண்ணாய்
வருந்தி யழைக்கிறேனுன் திருமுகத்தைக் காணாமல்
பாலகனைக் காத்துப் பாதத்தா லுதைத்துவிடு [290]

மைந்தனைக் காத்து மகராசி உதைத்துவிடு
குழந்தையைக் காத்து கொம்பனையே உதைத்துவிடு
ஆதிபரஞ்சோதி அங்குகண்ணே வாருமம்மா
வெள்ளிக்கிழமையிலே கொள்ளிக்கண் மாரியரே
வெள்ளியிலுந் திங்களிலும் வேண்டியபேர் பூஜைசெய்ய
பூஜை முகத்திற்குப் போனேனென்று சொல்லாதே
இந்த மனையிடத்தில் ஈஸ்வரியே வந்தருள்வாய்
வந்தமனை வாழுமம்மா இருந்தமனை ஈடேறும்
இருந்தமனை ஈடேற ஈஸ்வரியே வந்தருள்வாய்
கண்பாரும் கண்பாரும் கனகவல்லித் தாயாரே [300]

நண்பான பிள்ளைகளை நலிந்திடச் செய்யாதே
உன்னை நம்பினோரை ஓய்ந்துவிடச் செய்யாதே
அந்நீதஞ் செய்யாதே ஆயி மகமாயி
வேம்பு ரதமேறி வித்தகியே வாருமம்மா
பச்சிலை ரதமேறி பார்வதியே வாருமம்மா
கொலுவி லிருந்தசத்தி கோர்த்தமுத்து நீயிறக்கும்
போட்டமுத்தை நீயிறக்கும் பூலோகமாரிமுத்தே
கேளிக்கை யாகக் கிளிமொழியே முத்திறக்கும்
அரும்பால கன்றன்னை அவஸ்தைப் படுத்தாதே
வருத்தப் படுத்தாதே மாதாவே கண்பாரும் [310]

அன்ன மிறங்கவம்மா ஆத்தாளே கண்பாரும்
ஊட்டத்தை நீகொடுத்து உத்தமியே காருமம்மா
இரக்கங் கொடுத்து ஈஸ்வரியே காருமம்மா
காருமம்மா பெற்றவளே காலுதலை நோகாமல்
எங்கேயோ பாராமுகமாய் இருந்தேனென்று சொல்லாதே
அந்திசந்தி பூஜையில் அசதியா யெண்ணாதே
ஒட்டாரம் பண்ணாதே ஓங்காரி மாரிமுத்தே
பாவாடம் நேருமம்மா பழிகள் வந்து சேருமம்மா
பாவாடம் நேர்ந்ததென்றால் பாலருக் கேறாது
கண்டார் நகைப்பார்கள் கலியுகத்தா ரேசுவார்கள் [320]

கலியுகத்தா ரேசுவார்கள் கட்டழகி மாரிமுத்தே
பார்த்தார் நகைப்பார்கள் பரிகாசம் பண்ணுவார்கள்
உதடு படைத்தவர்கள் உதாசீனஞ் சொல்லுவார்கள்
பல்லைப் படைத்தவர்கள் பரிகாசம் பண்ணுவார்கள்
நாவைப் படைத்தவர்கள் நாணயங்கள் பேசுவார்கள்
பார்த்தோர் நகைக்கவம்மா பரிகாசம் பண்ணாதே
கச்சிப் பதியாளே காமாட்சி தாயாரே
தாயாரே பெற்றவளே தயவுவைத்துக் காருமம்மா
மாதாவே பெற்றவளே மனது வைத்துக் காருமம்மா
பார்வதியே பெற்றவளே பட்சம் வைத்துக் காருமம்மா [330]

ஆயிரங் கண்ணுடையாள் அலங்காரி வாருமம்மா
பதினாயிரம் முத்தினிலே பார்த்தெடுத்த ஆணிமுத்து
ஆறாயிரங்கண் முத்துதனி லாத்தாள் வளர்ந்தெழுந்தாள்
நாகத்தின் கண்ணேயம்மா நல்ல விடப்பாம்பே
சேஷத்தின் கண்ணேயம்மா சின்ன விடப்பாம்பே
அஞ்சுதலை நாகமுனைக் கொஞ்சிவிளை யாடுதம்மா
பத்துதலை நாகமம்மா பதிந்துவிளை யாடுதம்மா
செந்தலை நாகமம்மா சேர்ந்துவிளை யாடுதம்மா
கருந்தலை நாகமம்மா காக்குதம்மா உன்கோவில்
சேஷனென்ற பாம்பையெல்லாம் சேரவே பூண்டசக்தி [340]

நாகமென்ற பாம்பையெல்லாம் நலமாகப் பூண்டசக்தி
அரவமென்ற பாம்பையெல்லாம் அழகாகப் பூண்டசக்தி
ஆபரணமாய்ப் பூண்டாய் அழகுள்ள பாம்பையெல்லாம்
நாகங் குடைபிடிக்க நல்லபாம்பு தாலாட்ட
தாராள மாய்ப்பூண்டாய் தங்கத்திரு மேனியெல்லாம்
பாலாட்ட தாலாட்ட தாயார் மனமிரங்கி
சேஷன் குடைகவிய செந்நாகம் வட்டமிட
வட்டமிட்டு வீற்றிருந்தாய் மாரிகண்ண னூராளே
மார்மேலே நாகமம்மா மடிமேல் புரண்டாட
மார்மேலுந் தோள்மேலும் வண்ண மடிமேலும் [350]

கொஞ்சிவிளை யாடுதம்மா கோபாலன் தங்கையரே
ஏழையா லாகுமோதான் ஈஸ்வரியைத் தோத்தரிக்க
குழந்தையா லாகுமோதான் கொம்பனையேத் தோத்தரிக்க
அடியேனா லாகுமோதான் ஆத்தாளைத் தோத்தரிக்க
எந்தனா லாகுமோதான் ஈஸ்வரியைத் தோத்தரிக்க
இல்லையென் பார்பங்கில் ஈஸ்வரியே மாரிமுத்தே
நில்லா யரை நாழி நிஷ்டூரத் தாண்டவியே
உண்டென் பார்பங்கில் ஒளிவிளக்காய் நின்றசக்தி
பார்த்தோர்க்குச் செல்வனம்மா பாலன் குழந்தையம்மா
உன்னைப் பகைத்தோர்க்கு உருமார்பி லாணியம்மா [360]

நினைத்தோர்க்கு தெய்வமம்மா எதிர்த்தார்க்கு மார்பிலாணி
தாயே நீ வாருமம்மா தற்பறையாய் நின்றசக்தி
வாக்கிட்டால் தப்பாது வரங்கொடுத்தால் பொய்யாது
பொய்யாது பொய்யாது பூமலர்தான் பொய்யாது
பூவிரண்டு பூத்தாலும் நாவிரண்டு பூக்காது
மறவரிட வாசலிலே மல்லிகைப்பூ பூத்தாலும்
மறவ ரறிவாரோ மல்லிகைப்பூ வாசனையை
குறவரிட வாசலிலே குடமல்லி பூத்தாலும்
குறவ ரரிவாரோ குடமல்லி வாசனையை
பன்றி முதுகினில் பன்னீரைப் பூசினாக்கால் [370]

பன்றி யறியுமோதான் பன்னீரின் வாசனையை
எந்தனா லாகுமோதான் ஈஸ்வரியைத் தோத்தரிக்க
மைந்தனா லாகுமோதான் மாதாவை நமஸ்கரிக்க
பாலனா லாகுமோதான் பார்வதியை நமஸ்கரிக்க
எச்சி லொருகோடி இளந்தீட்டு முக்கோடி
தீட்டு மொருகோடி தெருவெங்குந் தானுண்டு
கன்னிகள் தீட்டுக் கலந்தோடி வந்தாலும்
ஆறுதப்பு நூறுபிழை அடியார்கள் செய்தாலும்
தாயே மனம்பொறுத்து தயவாகக் கருமம்மா
எச்சிற் கலந்ததென்று இடையப்போய் நின்றாலும்[380]

தீட்டுக் கலந்தாலும் ஈஸ்வரியே மனம்பொறுத்து
பக்ஷம்வைத்துக் காருமம்மா பராபரியே ஈஸ்வரியே
விருப்பம்வைத்துக் காருமம்மா விருது படைத்தசக்தி
நீலிகபாலியம்மா நிறைந்த பஞ்சாட்சரியே
சூலி கபாலியம்மா சுந்தரியே மாரிமுத்தே
நிஷ்டூரக் காரியரே விஸ்தார முள்ளசக்தி
வேப்பிலையால் தான் தடவி விசிறிமுத் தழுத்திவிடு
ஆனபரா சத்தியரே அம்மைமுத் தழுத்திவிடு
இறக்கிறங்குந் தாயே ஈஸ்வரியே நான்பிழைக்க
படவேட் டமர்ந்தவளே பாங்கான மாரிமுத்தே [390]

ஊத்துக்காட் டமர்ந்தவளே உதிரபலி கொண்டவளே
வீராணம் பட்டணமமர்ந்த வேதாந்த மாரிமுத்தே
சமைந்தாய் சமயபுரம் சாதித்தாய் கன்னபுரம்
கன்னபுரத் தெல்லையெல்லம் காவல்கொண்ட மாரியரே
எக்கால தேவியரே ஈஸ்வரியே யிறங்குமம்மா
திக்கெல்லாம் பேர்படைத்த தேசத்து மாரியரே
அண்ட புவனமெல்லாந் துண்டரீக முள்ளசக்தி
கச்சிப் பதியாளே காமாட்சித் தாயாரே
கைலாச லோகமெல்லாம் காவல்கட்டி யாண்டவளே
பாதாள லோகமெல்லாம் பரதவிக்கப் பண்ணசக்தி [400]

காலைக் கொலுவிலம்மா காத்திருந்தா ராயிரம்பேர்
உச்சிக் கொலுவிலம்மா உகந்திருந்தா ராயிரம்பேர்
அந்திக் கொலுவிலம்மா அமர்ந்திருந்தா ராயிரம்பேர்
கட்டியக் காரரெல்லாம் கலந்தெச்சரிக்கை பண்ண
பாடும் புலவரெல்லாம் பண்பிசைந்த பாடல்சொல்ல
வடுகர் துலுக்கரோடு மராட்டியர் கன்னடியர்
கன்னடியர் காவலுடன் கர்னாட்டுப் பட்டாணியர்
இட்டசட்டை வாங்காத இடும்பரெல்லாம் காத்திருக்க
போட்டசட்டை வாங்காத பொந்திலியர் காத்திருக்க
வடுகர் துலுக்கரம்மா மறுதேசப் பட்டாணியர் [410]

வேடிக்கை பார்த்திருந்தாள் வேப்பஞ் சிலையாளும்
கேளிக்கை பார்த்திருந்தாள் கிளிமொழியாள் மாரிமுத்து
மாயமெல்லா முன்மாயம் மருளரெல்லா முன்மருளர்
மருளர் தழைக்கவம்மா மருமக்க ளீடேற
பலிச்சட்டி தானெடுக்கும் புத்திரர்கள் தான்றழைக்க
வேதங்கள் தான்றழைக்க விண்ணவர்க ளீடேற
குமாரவர்க்கந் தான்றழைக்க கொம்பனையே கண்பாரும்
மைந்தர்கள் தான்றழைக்க மாதாவே கண்பாரும்
காஞ்சிபுரியிலே தான் கர்த்தரையும் நீ நினைத்து
கர்த்தரையும் நீ நினைத்துக் காமாட்சி பூஜைபண்ணாய் [420]

கங்கை முழுகியம்மா கிளிமொழியே தவமிருந்தாய்
வைகை மூழ்கியம்மா வனமயிலே தவமிருந்தாய்
தவத்தில் மிகுந்தவளே சத்தகன்னி தாயாரே
ஆற்று மணலெடுத்து அரனாரை யுண்டுபண்ணாய்
சேற்று மணலெடுத்துச் சிவனாரை யுண்டுபண்ணாய்
கம்பை நதியிலே காமாட்சி தவமிருந்தாய்
இருநூற்றுக் காதவழி திருநீற்றால் கோட்டையிட்டாய்
திருநீற்றால் கோட்டையிட்டாய் திகம்பரியே மாரிமுத்தே
அருணா சலந்தனிலே ஈசான்ய மூலையிலே
திருவண்ணா மலையிலேதான் தேவிதவமிருந்தாய் [430]

அருணா சலந்தனிலே ஆத்தாள் தவமிருந்தாய்
ஈசான்ய மூலையிலே இருந்தாய் பெருந் தபசு
இருந்தாய் பெருந் தபசு இடப்பாகம் பேறு பெற்றாய்
இடப்பாகம் பேறுபெற்றாய் ஈஸ்வரியே மாதாவே
காக முதுகினில் கதம்பப்பொடி பூசிவைத்தால்
காக மறியுமோதான் கதம்பப்பொடி வாசனையை
கொக்கு முதுகினிற் கோமேதகங் கட்டிவைத்தால்
கொக்கு மறியுமோதான் கோமேதகத்தி னொளியை
மூலக் கனலின் முதன்மையாய் நின்ற சக்தி
பாலனுக்கு வந்த பார எரிச்சல்களில் [440]

காலெரிவு கையெரிவு கட்டழகி வாங்குமம்மா
குத்தல் குடைச்சல் குலைமாரிடி நோவு
மண்டை குடைச்சலோடு மாரடைப்பு தலைநோவு
வாத பித்த சீதசுரம் வல்பிணியைக் காருமம்மா
இடுப்புக் குடைச்சலைத்தான் ஈஸ்வரியே வாங்குமம்மா
பித்த யெரிவுகளைப் பெற்றவளே வாங்குமம்மா
கழுத்து வலியதனைக் கட்டழகி வாங்குமம்மா
பத்திரியால் தான்தடவி பாரமுத் தழித்துவிடு
விபூதியைப் போட்டு இறக்கிவிடு முத்திரையை
வேப்பிலை பட்டவிடம் வினைகள் பறந்தோடுமம்மா [450]

பத்திரி பட்டவிடம் பாவம் பறந்தோடுமம்மா
விபூதிபட்ட தக்ஷணமே வினைகள் பறந்தோடுமம்மா
பஞ்சா க்ஷரம்பட்டால் பாவங்கள் தீர்ந்துவிடும்
பத்தென்றா லிரண்டறியேன் பாலனம்மா வுன்னடிமை
எட்டென்றா லிரண்டறியேன் ஏழையம்மா வுன்னடிமை
நாகத்தின் கண்ணேயம்மா நல்லவிடப் பாம்பே
சேஷத்தின் கண்ணேயம்மா சின்னவிடப் பாம்பே
பாம்பே தலைக்கணைதான் வேப்பிலையோ பஞ்சுமெத்தை
வேப்பம்பாலுண்டவளே வேதாந்த மாரிமுத்தே
ஐந்நூறு பாம்புனக்கு அள்ளியிட்ட வீரசடை [460]

வீரசடை மேலிருந்து விமலியரே கொஞ்சுமம்மா
முந்நூறு சந்தி முதற் சந்தி யுன்னுதென்றாய்
நானூறு சந்தி நடுச்சந்தி யுன்னுதென்றாய்
சந்திக்குச் சந்தி தனிச்சந்தி யுன்னுதென்றாய்
வீதிக்கு வீதி வெளிச்சந்தி யுன்னுதென்றாய்
பட்டத் தழகியம்மா படைமுகத்து ராஜகன்னி
கன்ன புரத்தாளே காரண சவுந்தரியே
திருவிளக்கு நாயகியே தேவிகன்ன னூராளே
மணிவிளக்கின் மேலிருந்து மாதாவே கொஞ்சுமம்மா
விளக்கிற் குடியிருந்து மெல்லியரே கொஞ்சுமம்மா [470]

திருவிளக்கின் மேலிருந்து தேவியரே கொஞ்சுமம்மா
கொஞ்சுமம்மா பெற்றவளே கோபாலன் தங்கையரே
சிரித்தார் முகத்தையம்மா செல்லரிக்கக் கண்டிடுவாய்
பரிகாசஞ் செய்பவரைப் பல்லைப் பிடுங்கி வைப்பாய்
மூலைவீட்டுப் பெண்களைத்தான் முற்றத்தி லாட்டிடுவாய்
அரண்மனைப் பெண்களைத்தா னம்பலத்தி லாட்டிடுவாய்
பொல்லாத பெண்களைத்தான் தோற்பாதங் கட்டிடுவாய்
தோற்பாதங் கட்டிடுவாய் துரந்தரியே மாதாவே
நடுவீதியிற் கொள்ளிவைத்து நானறியேன் என்றிடுவாய்
கடைவீதியிற் கொள்ளிவைத்துக் கடக்கப் போய் நின்றிடுவாய். [480]

கடியா விஷம் போலே கடிக்க விட்டுப் பார்த்திருப்பாய்
தீண்டா விஷம் போலே தீண்ட விட்டுப் பார்த்திருப்பாய்
பாம்புகன்னி நீலியம்மா பழிகாரி மாரிமுத்தே
தாயே துரந்தரியே சர்வலோக மாதாவே
ஆறாத கோபமெல்லாம் ஆச்சியரே விட்டுவிடு
கடலில் மூழ்கியம்மா கடுகநீ வாருமம்மா
காவேரியில் தான்மூழ்கி காமாக்ஷி வாருமிங்கே
வந்தமனை வாழுமம்மா இருந்தமனை ஈடேறும்
கஞ்சா வெறியன் கனவெறியன் பாவாடை
பாவாடை ராயனைத்தான் பத்தினியே தானழையும் [490]

தாயாரும் பிள்ளையுமாய்த் தற்காக்க வேணுமம்மா
மாதாவும் பிள்ளையுமாய் மனது வைத்துக் காருமம்மா
ஆத்தாளும் பிள்ளையுமாய் அன்பு வைத்துக் காருமம்மா
காரடி பெற்றவளே காலுதலை நோகாமல்
காசிவள நாட்டைவிட்டு காரணியே வந்தமரும்
ஊசிவள நாட்டைவிட்டு உத்தமியே வந்தமரும்
பம்பை முழங்கிவர பறைமேள மார்ப்பரிக்க
சிற்றுடுக்கை கொஞ்சிவர சிறுமணிக ளோலமிட
வேடிக்கைப் பார்த்திருந்தாள் வேப்பஞ் சிலையாளும்
கேளிக்கை பார்த்திருந்தாள் கிளிமொழியாள் மாரிமுத்து [500]

சமய புரத்தாளே சாம்பிராணி வாசகியே
முக்கோணத் துள்ளிருக்கும் முதன்மையாய் நின்ற சத்தி
நாற்கோணத் துள்ளிருக்கும் நல்லமுத்து மாரியரே
பஞ்சா க்ஷரப்பொருளே பார்வதியே பெற்றவளே
அறுகோணத் துள்ளிருக்கும் ஆதிபர மேஸ்வரியே
அஷ்டா க்ஷரப்பொருளே ஆனந்த மாரிமுத்தே
நாயகியே மாரிமுத்தே நாரணனார் தங்கையரே
ஐம்பத்தோ ரட்சகியே ஆதிசிவன் தேவியரே
ஆதிசிவன் தேவியரே அம்மைமுத்து மாரியரே
பேருலக ரக்ஷகியே பெருமா ளுடன்பிறப்பே [510]

பெருமாளுடன் பிறந்து பேருலகை யாண்டவளே
ஆயனுடன் பிறந்து அம்மைமுத்தாய் நின்றவளே
திருகோணத் துள்ளிருக்கும் திரிபுர சவுந்தரியே
ஆறாதா ரப்பொருளே அபிஷேகப் பத்தினியே
மூலாதா ரப்பொருளே முன் பிறந்த தேவதையே
தாயே துரந்தரியே சர்வலோ கேஸ்வரியே
பத்திரியால் தான்தடவி பாரமுத்தைத் தானிறக்கும்
வேப்பிலையால் தான்தடவி மெல்லியரே தானிறக்கும்
மேனியெல்லாந் தானிறக்க மெல்லியரே தானிறக்கும்
இறக்கிறக்குந் தாயாரே எங்களைக்காப் பாற்றுமம்மா [520]

முத்திலு முத்து முகத்திலிடு மாணிமுத்து
எங்கும் நிறைந்த எல்லார்க்கும் மாரிமுத்து
பெண்ணாய்ப் பிறந்து பேருலகை யாளவந்தாய்
பேருலகை யாளவந்தாய் பெண்ணரசி மாரிமுத்தே
நித்தம் பராமரிக்க நிஷ்ட்டூரி நீ பிறந்தாய்
தேசம் பராமரிக்க தெய்வகன்னி நீ பிறந்தாய்
கிளியேந்தும் நாயகியே கிளிமொழியே தாயாரே
நித்தியக் கல்யாணி நீலி பரஞ்சோதி
அம்மணியே பார்வதியே ஆணிமுத்துத் தாயாரே
லோகமெல்லாம் முத்தளக்கும் லோகபர மேஸ்வரியே [530]

வெற்றிக்கொடி பறக்க விருதுபம்பை தான்முழங்க
எக்காள மூதிவர எங்கும் கிடுகிடென்ன
பஞ்சவர்ண டால்விருது பக்கமெல்லாம் சூழ்ந்துவர
நாதசுர மேளம் நாட்டியங்க ளாடிவர
தப்பட்டை மேளம் தவில்முரசு தான்முழங்க
தாளங்கள் ஊதிவர கவிவாணர் எச்சரிக்க
சின்னங்கள் ஊதிவர சிறப்பாய்க் கொடிபிடிக்க
ஜண்டா சிலர்பிடிக்க தனிமுரசு தானடிக்க
கொடிகள் சிலர்பிடிக்க கொக்கரிப்பார் வீரமக்கள்
சாமரைகள் தான்வீசி சந்திப்பார் வீரமக்கள் [540]

தாரை பூரி சின்னம் ஆரவர மாய்முழங்க
தக்க வுடுக்கைகளும் தவிலோடு பம்பைகளும்
மிக்க கவுண்டைகளும் மிருதங்கந் தான்முழங்க
நன்மகுடி யுஞ்சுதியும் நன்றாக ஊதிவர
தம்புரு வீணை தக்கபடி தான் வாசிக்க
பம்பை யடித்துப் பறமேளந் தானதிர
கெண்செட்டு வாத்தியமும் கிளர்நெட்டு வாத்தியமும்
கொடுவாத்தி யம்புதிதாய் கொண்டுவந்தர் உன்மக்கள்
இத்தனை வாத்தியங்கள் இசைக்கின்றார் பாருமம்மா [550]

பார்த்துக் குளிருமம்மா பாங்கான உன்மனது
கண்டு குளிருமம்மா கல்லான உன்மனது
எப்படி யாகிலுந்தான் ஏழைகளுமீ டேற
கண்பாரும் பாருமம்மா காரண சவுந்தரியே
இந்திரனுக் கொப்பா யிலங்குமக மாரியரே
கும்பத் தழகியம்மா கொலுமுகத்து ராஜகன்னி
சகலகுற்றம் சகலபிழை தாயாரே நீ பொறுப்பாய்
வணங்குகிற மக்களுக்கு வாழ்வு மிக அளிப்பாய்
ஓங்கார ரூபியென்று உன்னையே தோத்தரிக்க
படவேட்டில் வீற்றிருக்கும் பரஞ்சோதி தாயாரே [560]

ஆரறிவா ருன்மகிமை ஆணிமுத்து தாயாரே
அண்ட புவனமெல்லாம் அம்மா வுனைத் தொழுவார்
தேசங்க ளெங்கும் தேவியைத் தோத்தரிப்பார்
எள்ளுக்கு ளெண்ணெய்போ லெங்கும் நிறைந்தசக்தி
எங்கும் நிறைந்தவளே எல்லார்க்குந் தாயாரே
அஞ்சேலென்ற அஸ்தமொடு அடியார் தமைக்காக்க
வேப்பிலை யுங்கையில் விபூதியெங்குந் தூளிதமும்
கருணாகடாக்ஷம்வைத்து காக்கு மகமாயிவுந்தன்
சரணார விந்தமதைத் தந்தருளு மாரிமுத்தே
உன்பேர் நினைத்தால் பில்லிபிசாசு பறந்தோடுமம்மா [570]

சூனியமும் வைப்பும் சுழன்றலைந் தோடிவிடும்
பாதாள வஞ்சனமும் பறந்துவிடும் உன்பேர்நினைத்தால்
சத்தகன்னி மாதாவே சங்கரியே மனோன்மணியே
கரகத்தில் வீற்றிருக்கும் கன்னனூர் மாரிமுத்தே
சூலங் கபாலமுடன் துய்ய டமருகமும்
ஓங்கார ரூபமம்மா ஒருவ ரறிவாரோ
மகிமை யறிவாரோ மானிடர்கள் யாவருந்தான்
அடியார் தமைக்காக்கும் மந்திர நிரந்தரியே
அடியார்கள் செய்தபிழை ஆச்சியரே நீ பொறுப்பாய்
கோயி லடிமையம்மா கொண்டாடும் பாலகண்டி [580]

சன்னதி பிள்ளையைத்தான் தற்காரும் பெற்றவளே
உன்னையல்லால் வேறுதுணை ஒருவரையுங் காணேனம்மா
வருந்துவார் பங்கில் வளமாய்க் குடியிருப்பாய்
பாவாடைக் காரியம்மா பராபரியே அங்குகண்ணே
உண்ணுகின்ற தேவதைகள் உடுத்துகின்ற தேவதைகள்
கட்டுப்பட்ட தேவதைகள் கார்க்கின்ற தேவதைகள்
இந்த மனையிடத்தி லிருந்துண்ணும் தேவதைகள்
சாம்பிராணி தூபத்திற் குட்பட்ட தேவதைகள்
அனைவோரும் வந்திருந்து அடியாரைக் காக்கவேணும் [589]

ஓராம் படித்தளமாம் ஓலைப்பூ மண்டபமாம்
ஓலைப்பூ மண்டபத்தில் உகந்து கொலுவிருந்தாள்
இரண்டாம் படித்தளமாம் இரத்தின சிம் மாதனமாம்
இரத்தின சிம்மாதனத்தி லிருந்தரசு தான்புரிவாள்
மூன்றாம் படித்தளமாம் முனைமுகப்புச் சாலைகளாம்
முனைமுகப்புச் சாலைகளில் முந்திக் கொலுவிருந்தாள்
நான்காம் படித்தளமாம் நவரத்ன மண்டபமாம்
நவரத்தின மண்டபத்தில் நாயகியும் வந்தமர்ந்தாள்
ஐந்தாம் படித்தளமாம் அழுந்தியசிம் மாதனமாம்
அழுந்திய சிம்மாதனத்தில் ஆயி கொலுவிருந்தாள்
ஆறாம் படித்தளமாம் அலங்காரச் சாவடியாம் [600]

அலங்காரச் சாவடியில் ஆய்ச்சியரும் வந்திருந்தாள்
ஏழாம் படித்தளமாம் எழுதிய சிம் மாதனமாம்
எழுதிய சிம்மாதனத்தி லீஸ்வரியாள் கொலுவிருந்தாள்
எட்டாம் படித்தளமாம் விஸ்தார மேடைகளாம்
விஸ்தார மேடைகளில் விமலியரும் வந்தமர்ந்தாள்
ஒன்பதாம் படித்தளமாம் ஒருமுகமாய் நின்றசக்தி
ஒருமுகமாய் நின்றசக்தி உத்தமியுங் கொலுவிருந்தாள்
பத்தாம் படித்தளமாம் பளிங்குமா மண்டபமாம்
பளிங்குமா மண்டபத்தில் பத்திரியாள் கொலுவிருந்தாள்
ஆத்தாள் கொலுவிலேதான் ஆரார் கொலுவிருந்தார் [610]

ஐங்கரனும் வல்லபையும் அன்பாய்க் கொலுவிருந்தார்
தொந்தி வயிற்றோனும் துந்துபியுங் கொலுவிருந்தார்
குழந்தை வடிவேலன் குமரேசர் தானிருந்தார்
தோகை மயிலேறும் சுப்பிரமணியர் கொலுவிருந்தார்
சிங்கவா கனமேறும் தேவி கொலுவிருந்தார்
ஊர்காக்கும் காளி உத்தமியாள் கொலுவிருந்தாள்
துர்க்கையொடு காளி தொடர்ந்து கொலுவிருந்தாள்
வள்ளிதெய் வானையுடன் மகிழ்ந்து கொலுவிருந்தாள்
பச்சைமலை நாயகியாள் பைங்கிளியாள் தானிருந்தாள்
பூவைக் குறத்தியரும் பொருந்திக் கொலுவிருந்தாள் [620]

வாழ்முனியும் செம்முனியும் வந்து கொலுவிருந்தார்
காத்தன் கருப்பனொடு கட்டழகர் வீற்றிருந்தார்
தொட்டியத்துச் சின்னானும் துரைமகனுந் தானிருந்தார்
மருமக்க ளெல்லோரும் கூடிக் கொலுவிருந்தார்
குமாரர்க ளெல்லோரும் மகிழ்ந்து கொலுவிருந்தார்
ஆரிய மாலையுட னனைவோரும் வீற்றிருந்தார்
ஆயன் பெருமா ளனந்த சயனென்னும்
மாயன் பெருமாள் மங்கை மணவாளன்
ஐவரைக் காத்த ஆதி நெடுமாலும்
பஞ்சவரைக் காத்த பாரளந்தோர் தாமிருந்தோர் [630]

கொற்றவரைக் காத்த கோபாலர் தாமிருந்தார்
முட்டையிற் குஞ்சு முகமறியா பாலகரை
பிட்டு வளர்த்தெடுத்த பெருமாள் கொலுவிருந்தார்
செட்டையிற் காத்த செயராமர் சீதையரும்
அலமேலு மங்கையம்மா ளரிராமர் சீதையரும்
மங்கையோடு லட்சுமியும் மகிழ்ந்து கொலுவிருந்தார்
சீதேவி மூதேவி சேர்ந்துக் கொலுவிருந்தார்
பாஞ்சால னெக்கியத்தில் பதுமைபோல் வந்துதித்த
பத்தினியாள் துரோபதையும் பாரக் கொலுவிருந்தார்
தளரா தனஞ்செயரும் தருமர் கொலுவிருந்தார் [640]

தேவேந்திரன் புத்திரனார் தேர்விஜயன் தாமிருந்தார்
நகுல சகாதேவர் நலமாய்க் கொலுவிருந்தார்
கானக் குயிலழகர் கட்டழகர் வீற்றிருந்தார்
ஐவர்களுங் கூடி அன்பாய்க் கொலுவிருந்தார்
பட்டத் தரசி பைங்கிளி சுபத்திரையும்
ஆயன் சகோதரியா ளாரணங்கு வீற்றிருந்தாள்
நல்லதங்காள் வீரதங்காள் நல்லசங் கோதியம்மாள்
அந்தமுள்ள சுந்தரியா ளாரணங்கு வீற்றிருந்தாள்
மலையனூர் தானமர்ந்த மாரிக் கொலுவிருந்தாள்
கைச்சூலங் கப்பறையுங் கையிற் கபாலமுடன் [650]

பச்செலும்பு தின்றால் பாலொழுகுமென்று சொல்லி
சுட்டெலும்பு தின்றவளே சுடலைவனங் காத்தவளே
அக்காளுந் தங்கையரும் ஐந்திரண்டேழு பேரும்
ஐந்திரண்டேழு பேரும் அங்கே கொலுவிருந்தார்
தங்காது பேய்பில்லிதன் பேரைச் சொன்னவுடன்
அங்காள ஈஸ்வரியும் அமர்ந்து கொலுவிருந்தார்
தொல்வினை நீக்கிச் சுகுணமதை யளிக்கும்
எல்லைப் பிடாரியரும் இங்கே கொலுவிருந்தார்
காவலர்கள் தான்புகழக் கனகசிம் மாதனத்தில்
காவ லதிகாரி கட்டழகி வீற்றிருந்தாள் [660]

இந்தமனைமுதலா ஏழுமனை யுன்காவல்
சந்தத முன்காவல் சாதுகுண மாரியரே
காவல் கவனமம்மா கட்டழகி மாரிமுத்தே
காவலுக் குள்ளே களவுவரப் போகுதம்மா
பார சவுக்கிட்டுப் பத்திரமாய்க் காருமம்மா
தீரா வினைகளைத்தான் தீர்க்கும் பராபரியே
தாழும் பதிகளைத்தான் தற்காத்து ரட்சியம்மா
ஏழு பிடாரியும் இசைந்து கொலுவிருந்தார்
முத்தலு ராவுத்தன் முனையுள்ள சேவகரும்
முற்றத்தில் வந்து முனைந்து கொலுவிருந்தார் [670]

பூவாடை கங்கையென்று பூரித்துக் காத்திருக்கும்
பாவாடை ராயனும் பக்கங் கொலுவிருந்தார்
தாட்சியில்லா சிவசங்கரியா ளென்றுசொல்லும்
ஆச்சியுடன் கொலுவில் அமர்ந்து கொலுவிருந்தார்
தேவித் திருக்கொலுவில் சேர்ந்து கொலுவிருந்தார்
ஆயித் திருக்கொலுவில் அனைவரும் கொலுவிருந்தார்
மாரிக் கொலுவில் மனமகிழ்ச்சி யாயிருந்தார்
வீரியக் கொலுவில் வீற்றிருந்தா ரெல்லோரும்
ஆலித்துத் தானிருந்தார் அம்மைத் திருக்கொலுவில்
பாலித்துத் தானிருந்தார் பராபரியாள் தன் கொலுவில் [680]

கூடிக் கொலுவிருந்தார் கொம்பனையாள் தன் கொலுவில்
நாடிக் கொலுவிருந்தார் நாரணியாள் தன்கொலுவில்
சந்தேகம் போக்கிச் சாயுச் சியமடைய
சந்தோஷமாகத் தாமிருந்தா ரெல்லோரும் [684]

நாடு தழைக்கவம்மா நானிலத்தோர் தான்வாழி
மாடு தழைக்கவம்மா நல்லோர் மிகவாழி
பாரிலுள்ள ஆடவரும் பாலகரும் மங்கையரும்
ஆரியரும் மற்றோரும் யாவர்களும் தான்படிக்க
முன்னாளில் மூத்தோர் மொழிந்த இந்த தாலாட்டை
இன்னாளில் போற்ற எழுதா எழுத்ததனால் [690]

அச்சுக்கூடத் ததிபர் அநேகர் இதுவரையில்
உச்சிதமாய் அச்சிலிதை யோங்கிப் பதிப்பித்தார்
கற்றோரும் மற்றோருங் களிப்பாய்ப் படிப்பதற்கு
சொற்குற்றமில்லாமல் சுத்தப் பிரதியாய்
பாரிலுள்ளோ ரிக்கதையைப் படித்துத் தொழுதேற்ற
கற்றவரும் மற்றவரும் களிப்படைய வாழி
சங்கரனும் சங்கரியும் ஆறுமுகனுந்தான் வாழி
செங்கண்மால் ஸ்ரீராமர் சீதையரும் தான்வாழி
பஞ்சவர்க ளனைவரும் பைங்கிளியாள் துரோபதையும்
அல்லி சுபத்திரையும் அனைவோரும் தான் வாழி [700]

முப்பத்து முக்கோடி தேவர்க ளும்வாழி
சொற்பெரிய சோம சூரியாக் கினிவாழி
நாற்பத் தெண்ணாயிரம் நல்முனிவர் தான்வாழி
சந்திரனுஞ் சூரியனுந்தானவர்கள் தான்வாழி
இந்திரனுந் தேவர்கள் எல்லோருந் தான்வாழி
கற்பகக் காவும் காமதேனுவும் வாழி
பற்பல தீவும் பஞ்சாக்ஷரம் வாழி
காத்தனோடு வீரன் கருப்பன் மிகவாழி
சங்கிலிக் கருப்பன் சப்பாணி தான்வாழி
பாவாடை ராயன் பலதேவரும் வாழி [710]

இக்கதை கேட்டோர் என்னாளுந் தான்வாழி
பெருமையுடன் கேட்கும் பெரியோர் மிகவாழி
ஊரெங்கும் கீர்த்தி பெற்ற உத்தமருந் தான்வாழி
பாருலகி லிக்கதையைப் படித்தோர் மிகவாழி
நாயகியாள் தன்கதையை நாள்தோறும் வாசிப்போர்
பாரினில்புத் திரபாக்கியம் படைத்து மிகவாழ்வாரே
மாரித் திருக்கதையை மகிழ்ந்துமே கேட்டோரும்
தேவி திருக்கதையை தீர்க்கமய்க் கேட்டோரும்
பாடிப் படித்தோரும் பாக்கியத்தைத் தான்பெறுவார்
நாடித் துதிப்போரும் நற்கதியைத் தானடைவார் [720]

ஆல் போல்தழைத்து அறுகுபோல் வேரோடி
மூங்கில்போல் சுற்றம் முசியாமல் வாழ்ந்திருப்பார். [722]

மங்களம் மங்களம் மாரியம்மன் தன் கதைக்கு !
எங்கும் நிறைந்த ஈஸ்வரிக்கு மங்களமாம் ! !

மாரியம்மன் தாலாட்டு முற்றிற்று.

ஓம் சக்தி ஓம்

திருமலை திருபதி வெங்கடாசலபதி

Venkateshwara (Telugu: వెంకటేశ్వరుడు, వెంకన్న, वेंकटेश्वर) also known as Venkatachalapathy, Srinivasa and Balaji, is a form of the Hindu god Vishnu in India. Venkateshwara means the Lord who destroys the sins of the people. According the Hindu scriptures, Vishnu, out of love towards his devotees, incarnated as Venkateshwara and appeared for the salvation and upliftment of humanity in this Kali Yuga and is considered the supreme form of Vishnu in this age.[citation needed]

Etymology and other names
The name Venkateshwara can be split into multiple parts in Sanskrit: Ven (sins), kata (destroyer), and ishwara (Supreme Lord). Using this etymology, Venkateshwara refers to the Supreme Lord who destroys sins.

The ancient Vishnu kautuvam describes him as Souryarayan, the one who destroys the evil and who comforts us. He is fondly called as Venkanna in the folklore of Andhra Pradesh. He is also known as Srinivasa, Tirumalesa, Venkatachalapathi, Sripathi, ThiruMaal, Balaji (though this is a more recent name), Venkateshwer, Venkatesa, Venkatapathi, Venkatanatha, Sri Varu, Thiruvengadam Udaiyaan, Maal, Manivannan, Tiruvengadattaan Tirupati Thimmappa, and by many other names.

He is also worshipped with the name Tirupati Thimmappa all over Karnataka by traditionally Shiva-worshipping communities. The presence of seven hills in the area influenced alternate names for the deity: such as Edukondalavadu in Telugu and as Ezhumalaiyan in Tamil, both of which mean "Lord of the Seven Hills". Lord Venkateswara is also known as Maha Ketarie and Maha Parmasree.

Legend of Tirumala
According to the scripture Sthala Purana, the legend of Venkateshwara's Avatara (incarnation) is as follows:--

Once some rishis headed by Kasyapa began to perform a sacrifice on the banks of the Ganges. Sage Narada visited them and asked them why they were performing the sacrifice and who would be pleased by it. Not being able to answer the question, the rishis approached Sage Bhrugu, who according to Vedas is believed to have an extra eye in the sole of his foot. To reach a solution after a direct ascertainment of reality, Sage Bhrigu first went to Satyaloka, the abode of Lord Brahma. At Satyaloka, he found Lord Brahma, reciting the four Vedas in praise of Lord Narayana, with each of his four heads, and attended upon by Saraswati. Lord Brahma did not take notice of Bhrigu offering obeisance. Concluding that Lord Brahma was unfit for worship, Bhrigu left Satyaloka for Kailasa, the abode of Lord Shiva. At Kailasa, Bhrigu found Lord Siva spending his time pleasantly with Parvati and not noticing his presence. Parvati drew the attention of Shiva to the presence of the sage. Lord Shiva was furious at Bhrigu's intrusion and tried to destroy him. The sage cursed Lord Siva and left for Vaikunta, the abode of Lord Vishnu.

At Vaikunta, Lord Vishnu was reposing on Adisesha with Sri Mahalakshmi in service at His feet. Finding that Lord Vishnu also did not notice him, the sage was infuriated and kicked the Lord on His chest, the place where Mahalakshmi resides. Vishnu, in an attempt to pacify the sage, got hold of legs of the sage and started to press them gently in a way that was comforting to the sage. During this act, he squeezed the extra eye that was present in the sole of Bhrigu's foot. The extra eye is believed to represent the sage's egotism. The sage then realised his grave mistake and apologized to Vishnu. Thereupon, the sage concluded that Lord Vishnu was the most supreme of the trimurthis and told the rishis the same.

Sri Mahalakshmi was angered by the action of her Lord in apologising to Bhrigu who committed an offence. Out of anger and anguish she left Vaikuntha and resided in Karavirapur now known as Kolhapur. After the departure of Mahalakshmi, a forlorn Lord Vishnu left Vaikunta and took abode in an ant-hill under a tamarind tree, beside a pushkarini on the Venkata Hill, meditating for the return of Lakshmi, without food or sleep. This was the place where Lord took the form of Varaha to rescue Mother Earth form the deep ocean.

Taking pity on Lord Vishnu, Brahma and Maheshwara decided to assume the forms of a cow and its calf to serve Him. Surya, the Sun God informed Mahalakshmi of this and requested her to assume the form of a cow herdess and sell the cow and calf to the king of the Chola country. The king of the Chola country bought the cow and its calf and sent them to graze on the Venkata Hill along with his herd of cattle. Discovering Lord Vishnu on the ant-hill, the cow provided its milk, and thus fed the Lord. Meanwhile, at the palace, the cow was not yielding any milk, for which the Chola Queen chastised the cowherd severely. To find out the cause of lack of milk, the cowherd followed the cow, hid himself behind a bush and discovered the cow emptying her udder over the ant-hill. Incensed over the conduct of the cow, the cowherd aimed a blow with his axe on the head of the cow. However, Lord Vishnu rose from the ant-hill to receive the blow and save the cow. When the cowherd saw the Lord bleed at the blow of his axe, he fell down and died of shock.

The cow returned to the Chola King, bellowing in fright and with blood stains all over her body. To find out the cause of the cow's terror, the King followed her to the scene of the incident.

The King found the cowherd lying dead on the ground near the ant-hill. While he stood wondering how it had happened, Lord Vishnu rose from the ant-hill and cursed the King saying that he would become an Asura because of the fault of his servant. The King pleaded innocence, and the Lord blessed him by saying that he will be reborn as Akasa Raja and that the curse would end when the Lord will be adorned with a crown presented by Akasa Raja at the time of His marriage with Padmavati. With these words Lord turned into stone form.

Thereafter, Lord Vishnu in the name of Srinivasa, decided to stay in Varaha Kshetra and requested Sri Varahaswami to grant Him a site for His stay. His request being readily granted, Srinivasa ordained that a pilgrimage to His shrine would not be complete unless it is preceded by a bath in the Pushkarini and darshan of Sri Varahaswami and that puja and naivedyam should be offered to Sri Varaha swami first. Vishnu built a hermitage and lived there, attended to by Vakuladevi who looked after him like a mother.

Sometime later, a King named Akasa Raja who belonged to the Lunar race was ruling over Thondamandalam. Akasa Raja had no heirs, and therefore, he wanted to perform a sacrifice. As part of the sacrifice, he was ploughing the fields when his plough turned up a lotus in the ground. On examining the lotus, the King found a female child in it. The king was happy to find a child even before he performed a sacrifice and carried it to his place and gave it to his Queen to tend to it. At that time he heard an aerial voice which said "O King, tend it as your child and fortune will befall you". As she was found in a lotus, the king named her Padmavati. Princess Padmavati grew up into a beautiful maiden and was attended by a host of maids.

One day, Lord Srinivasa, who was hunting, chased a wild elephant in the forests surrounding the hills. In the elephant's pursuit, the Lord was led into a garden, where Princess Padmavati and her maids were picking flowers. The sight of the elephant frightened the Princess and her maids. But the elephant immediately turned around, saluted the Lord and disappeared into the forest. Lord Srinivasa, who was following on horse back, and saw the frightened maidens. However, He was repulsed with stones thrown at Him by the maids. He returned to the hills in haste, leaving His horse behind. Vakuladevi found him lying on his bed, not interested in anything. The Lord informed her that unless he married Princess Padmavati he would not be calmed.

The Lord then narrated the story of Padmavati’s previous birth and his promise to marry her. After listening to Srinivasa's story of how he had promised to marry Vedavati in her next birth as Padmavati, Vakuladevi realised that Srinivasa would not be happy unless he married Padmavati. She offered to go to Akasa Raja and his Queen and arrange for the marriage. On the way she met the maids of Padmavati returning from a Shiva Temple. She learnt from them that Padmavati was also pining for Srinivasa. Vakuladevi went along with the maid servants to the Queen.

Meanwhile, Akasa Raja and his Queen Dharanidevi were anxious about the health of their daughter, Padmavati. They learnt about Padmavathi's love for Srinivasa of Venkata Hill. Akasa Raja consulted Brihaspati about the marriage and was informed that the marriage was in the best interest of both the parties. Kubera lent money to Lord Srinivasa to meet the expenses of the marriage. Lord Srinivasa, along with Lord Brahma and Lord Shiva started the journey to the residence of Akasa Raja on his vahana Garuda. At the palace entrance, Lord Srinivasa was received by Akasa Raja with full honours and taken in procession on a mounted elephant to the palace for the marriage. In the presence of all the Devas, Lord Srinivasa married Princess Padmavati, thus blessing Akasa Raja.

Together, they lived for all eternity while Goddess Lakshmi, understanding the commitments of Lord Vishnu, chose to live in his heart forever.

Venkateshwara's temple, today is located at the top of the Seven hills in Tirumala. It stands as a special place, commemorating the marriage between the two. Everyday, a kalyana utsavam celebrates the divine union in a celebration that stretches to eternity. Even today, during the Brahmotsavam at the temple, turmeric, kumkum and a sari are sent from the temple to Tiruchanur, the abode of Padmavati. In fact Tirupati is rarely visited without paying a visit to Tiruchanur.

In the light of this background, it has become the favored destination of many newly wed couples who pray for a happy wedding - a wedding like that of Srinivasa and Padmavati.

A tale associated with the temple goes thus: A helper boy called Bala was once falsely accused of being a thief. When people started chasing him he had to run for his life. He was hit on the head by the mob and his head started bleeding profusely. He ran to the Tirupati Temple of Lord Vishnu and ran to the main door of the temple. When the people entered the temple, they couldn't find the boy but saw the head of God's idol bleeding. It was considered that the boy was sheltered and protected by Vishnu himself, and the priests put cloth on the idol's head to control the bleeding.

Location of main shrine
Venkateshwara's abode is in the Venkatam hills (the hills are more often referred to as ThiruVenkatam) near Tirupathi. Thus, the main temple of Venkateshwara is the Tirumala Venkateswara Temple. The Tirumala temple is believed to be the richest of all the temples in the world. The temple is located in the Chittoor district of Andhra Pradesh, a state in Southern India. It is around 150 km away from Chennai and 250 km away from Bangalore.

Adoration
Many saints have visited the shrine and worshipped Venkateswara. Notable among them is the foremost Jagadguru Adi Sankaracharya, who came to Tirumala and placed the Sri Chakra at the feet of Venkateshwara and sang the song "Sri Vishnu Paadadi Keshanta Sloka", in which the Jagadguru describes the beauty of the Lord from the crown to the toes. It is also believed that when the Jagadguru reached Tirupati hills, he found that it looked like Saligrama and so decided against climbing the hills on foot as by doing that he would be disrespecting the Supreme. Noting this the Lord sent down his mount Garuda to bring the acharya and his disciples atop the mountain to have the Lord's darshanam. Ramanujacharya installed chakra and conch on the deity after a dispute.[citation needed]

The Venkateswara Suprabhatam, being the morning recital of prayers and songs of awakening, is believed to have been written and sung by one of Ramanujacharya's disciples who visited the temple with his Guru. Sri Vadirajatirtha, most prominent
[1] among the Madhva saints, is believed to have climbed the Tirumala hill on his knees, and is said to have given a garland of shaligram to the Lord.

When the famous Smartha saint Appayya Dikshitar(Appayya Dikshita) visited the holy temple, he was refused Darshnam by the main priests of the Lord as he was a Smartha. The next morning when the doors of the sanctum were opened, the Lord had taken the form of Lord Shiva. Realising their mistake, the priests welcomed Appayya Dikshitar for darshanam and begged for forgiveness. After this the Lord reverted to his original form.

There is also a Govindaraya(Vishnu) temple in the Tirupati town down below the hills that has Vishnu in Yoga Nidra with Sri devi and Bhudevi next to him. Traditionally, Kurubas is said to have built the temples on top of the mountains for the worship of Vishnu

Contributions


It is said that the largest donation ever made was 1100 crore rupees (US$240 million approx) which was secretly dropped in 50 gold bricks in front of Tirupati Balaji Temple. The gold came in at night in a airplane which landed near the UP airport. The person was unknown but it was said to have been an American Indian businessman named Vijay Chopra who was in Fortune magazine for gaining $15 billion in 60 Days and saying that he would like to give back to God. When he was asked he said that "Its between him and his balaji". Tirupati is the largest religious place to maintain a neutral status on its donors.

Symbolic Description
In iconographic depictions, Lord Venkateswara's eyes are covered, because it is said, that his gaze is so intense, it would scorch the universe.its also belived that the idol is not man made.in fact its made of a kind of rock that can be only found in space not on earth.somesort of like a meteor.it is said to have heat in it naturally and the craftmanship is so like like that its hard to say its a idol.he is more of a real person.sri venkateshwara's idol according to sirpa sastra is not matching to the requirements of a vishnu idol.its more of a blend of siva,vishnu and AMMBAL!! yes, astonishing but true.he has a jada magudam and naagabharanam like shiva,his hasthas and posture matches more for an ammbal idol.most importantly, the actual idol does not have sandu or chakra being held.he is actually a niraayutha paani.there are also ornaments that only ladies wear adorning his feet like thandai kolusu and metti.the likable truth is he is a union of shiva shakthi and vishnu. the eswara pattam is only bestowed to shiva roopas. in this case he is reveared as venkateshwara.also known as balaji, the name bala refers to ammbal. bala thiripurasundari who is also known as jaganmatha, raja rajeshwari,parashakthi n so on.why is he called balaji if shakthi isnt within him? some say that the thriu naamam is adorned on his forehead to hide his third eye which is belived to be naturally present in the idol.till tody he is worshipped with viva leaves on mondays (somavaara) and is bathed with tumeric paste on fridays followed by being dressed in a 21 yards long kaanchipura sarree...sri venkateshwara shahasranaama is belived to be a combination of shiva,shakthi and vishnu naamas.but the real question mark is, all vishnu temples have sanctum for his nachiars (sri devi,bhoo devi, neela devi etc)
and likewise all shiva temples will have a sanctum for shakthi.male deitys are never worshipped without their shakthis.female deitys are as the can be independent( durgai,lakshmi,saraswathy,mariamman,kaliamman,lalitha,meenakshi,kamakshi..etc) but here in thirupathy, lord venkateshwara stands alone with no shakthi with him. it is belived that his shakthi lives within his heart but its against the sastras to build a temple without santums for his nachiars. but thats how he has been for ages.there is a temple only at thiruchaanur for alamelu manga and its belived that the lord visits her every night after egantha sevaa and returns back to yezhumala before dawn.
maybe there are no nachiyars up at thirupathy because its not just lord vishnu being present there,but shiva and shakthi as well. it wouldnt be appropriate to have vishnus shakthis flanking him when shiva is also within him.more of such surprising facts are given in the tamil book called " thiruvegatamudaiyaan aann deivamaa penn deivamaa?" with solid evidence.

Notable Venkateswara temples outside of India
There are many famous temples dedicated primarily to Lord Venkateswara that are outside of India. These include those in:

Canada
Toronto, Ontario
Kenya
Nairobi
Tanzania
Dar es Salaam
Mauritius
Botswana
Gaborone
Australia
Sydney, New South Wales (Helensburgh)
Melbourne, Victoria (Carrum Downs)
Singapore
Sri Srinivasa Perumal Temple, Singapore
United States
Penn Hills, Pennsylvania
Memphis, Tennessee
Malibu Hindu Temple, Calabasas, California
Riverdale, Georgia
Aurora, Illinois
Bridgewater, New Jersey
Livermore, California (Shiva-Vishnu Temple)
Lanham, Maryland (Shiva-Vishnu Temple)
Sri Venkateswara Temple of North Carolina, Cary, North Carolina[3]
United Kingdom
Tividale

( above,rare photographs of sri venkateshwara taken in thirumala thirupathy in the 60s)
yezhu malayaane, venkataramanaa, govidha govindhaa!

“The Saga of Thulukka Naachiyaar, Sri Rangam”

I wonder how many people who visit the gigantic temple at Thiruvarangam, the first of the 108 Divyadesas and the very heart of the ShriVaishnava cult, know that the lord of the temple, Sri Aranganathan, got married to a muslim princess out of her love for him. And still fewer do actually know the tide of events that lead to this divine union and the series of interesting events that followed it. Here I lay forward the story of this strange marriage, a story that spans over sixty years, a story that transcends all religions to prove once again that God is indeed one.
It was a time when the atrocities of the Muslim inveders were reaching new heights. Their hatred for idol worship made the hindus tremble, not in fear for their lives, but in fear of the possible damages that the holy idols in their hallowed temples would suffer. Drastic measures were made to save the idols from disrespect. The ruthless Muslims, used to destroy the idols and if that was not possible, deface them. The smaller utsavar idols made of the expensive Panchaloha were carried off in large heaps to Delhi, to be melted into new ornaments. The priests did their very best to cover the sanctum with bricks and send the smaller idols for safekeeping with trusted families. The Muslim forces however, kept driving further south in conquest.
Headed by Malik Kafur, the crushing army came to the banks of the Kaveri. On an island between the Kaveri and Kollidam stood a magnificent temple, gleaming with riches. Sri Rangam, the holy abode of Lord Ranganatha. Malik Kafur was astonished by the grandeur of the temple and by its sheer size. But his instincts immediately kicked in. “Charge”, he thundered and his army broke into the largest functioning temple complex in the world.
So huge was Sri Rangam that Malik Kafur took days going around the Prakarams, plundering the people. The inner temple,was fiercely protected by the staunch vaishnavas, who refused to let the muslims defile their holiest shrine. They held out the army for three days, time sufficient enough to build a wall in front of the main sannidhi and to hide out the reclining god. The priests even managed to bury the utsavar of Ranganayaki under a neem tree, but alas, before they could save the utsavar of Ranganathar, the army broke in. They killed every one in sight, took the utsavar and marched back to Delhi.

Ranganathar in Rathna Angi
The whole city of SriRangam wore a forlorn look. People mourned the deaths of their near and dear. More so, they mourned the loss of the utsavar from their temple. A few brave, bright men came forward and vowed to bring back the idol from Delhi. “We will not return without Arangan”, they said and over the next few days, they hatched their master plan. A couple of days later, the group set out to Delhi, disguised as an entertainment troop.
Meanwhile at the palace of Malik Kafur in Delhi, strange things were afoot. When the soldiers brought in the idol, the daughter of Malik Kafur, Princess Surathani, was overwhelmed by the charming face of Arangan. “Baapa”, she called out to her father, “Can I have this sweet idol as my doll? I like him a lot. Please do not melt him too.”, she begged. Malik Kafur allowed her to play with the idol and Surathani imediately carried him to her room. Over the next few weeks, Surathani never used to be away from Arangan. She bathed the idol, dressed it, offered food and even slept with the idol. Pleased with her acts of love, Ranganathar used to appear before her every night and offer her darshan in various forms and avatharas. Without actually realising it, Surathani fell in love with Rangar.

Ranganathar offering Darshan to Surathani, a quick sketch
The entertainment troop from Srirangam finally reached Delhi and asked for permission to perform before the sultan. When the permission was granted, on a sacred Ekadashi day, they performed before Malik Kafur’s court. They put up their best dance and song skills and ultimately won the sultan’s liking. Malik Kafur was so overjoyed by the performance, that in return he gave them what they expected. “You have been excellent, just excellent. For your talent I offer you anything within the confines of this palace. You are free to take anything”, he offered. “Shahenshah”, said the lead man, bowing deeply, “we would like to have the statue of Arangan back. That is all that we need.” “You got it”, granted Malik Kafur and walked away. The troop however knew that the princess was deeply involved with the idol and that she would make a fuss if they took it away. So they waited for night to come upon, and when the princess was deep in sleep, they retrieved the idol and started out of the city.
They ran as fast as their carts could take them, lest the sultan sent his army behind. But to their bad luck, Surathani was so distressed to find her idol gone, that she immediately jumped on to her horse and followed the entertainment troop. Malik Kafur followed with his humungous army. Frightened by the army, the troop split into various smaller groups and decided to meet back in Sri Rangam. The man carrying the idol, his father and his son, ran into a dense forest and totally lost their way. The grandfather soon succumbed to the shock of the past few days and attained the lotus feet of Vishnu. The child too tripped and fell into a deep ravine, and ultimately reached Vaikuntha. Now, this was too much for the man carrying the idol. He lost his senses and became mad. Totally lacking any interest in life he wandered around the forest. He wandered and wandered…
Back at Srirangam however, Surathani searched all over for the idol. Not finding it, she gave up her life before the very doors of the sanctum. Seeing this, Malik Kafur was so enraged that he ordered every Vaishnava to be killed. A bloody war followed in which close to 13000 Vaishnavas lost their life. The beautiful Devadasis of the temple, finally,managed to seduce the army generals and sent them back home.
The temple somehow survived the catastrophe. But a lot of things were not in order. The utsavar was not with them and the temple festivities had to go on. The head priests, then secretly ordered for another identical utsavar to be made and installed it, saying that this indeed was the original one.
Ranganathar also appeared in the head bhattar’s dreams and pronounced that he had now taken Surathani to be his wife. She too had to be given all the respects that were given to the other Naachiyaars. The Bhattar then conveyed this dream to the temple head. A shrine was built for the muslim wife of Lord Ranganaatha. Since Islam shuns idol worship, she was worshipped in the form of a painting, richly decorated with gems and gold and is still worshipped today.
Sixty long years passed by. One fine day, a group of traders found themselves to be lost in the same dense jungle we had talked about. And wonder of wonders, they came across a totally unkempt man, with hair so long that it trailed behind him. His eyes lacked any hint of sanity. In absolute silence they followed this man. In the very depths of the forest they found the man, pouring water crudely over a statue of Vishnu. “That looks like the utsavar of Srirangam”, shouted the eldest among them. “But what is it doing here?” Puzzled, they confront the bear-man for an explanation. The moment they took the idol in their hands, the man dropped down. His soul fled from his body to the higher reaches of Vishnuloka. Now totally perplexed, the traders brought the idol back to Srirangam and placed it before the Bhattar. It had been sixty long years and the people who had witnessed the disaster were long since gone. Confusion reigned at the temple.
It was then that the old, blind temple washerman came to their rescue. “Bhattarperuman,” he told, meekly “If permitted I can find out which of the two statues is the original one. Days earlier, when I was but a small boy, my father used to give us theertham squeezed from the clothes of the utsavar. I have been used to the taste of the theertham. Therefore by drinking the Thirumanjana Theertham of the utsavars, I could possible point out the original one.” he offered. The bhattar too agreed. Thirumanjanam was performed to both the idols and the theertham was given to the washerman. The washerman identified the original statue to be the one that was brought in from the forest. Everyone rejoiced at the recovery of the ancient statue. The original utsavar was reinstalled in the temple. However, the other utsavar could not be left alone, for it too had been worshipped for sixty years. The bhattar, therefore, placed it near Rangan’s feet and continued to offer poojas to it. To add on to this interesting series of events, Ranganayaki appeared in a boy’s dream and asked him to lead the Bhattar to a particular neem tree and dig under it. The boy too dutifully did the same and out came the long buried statue of Ranganayaki. It is indeed a surprise that she revealed herself only when the original utsavar was back in the temple. The mysterious ways of our gods!!!
So even today, in SriRangam, at the sannidhanam, we can see two utsavars receiving worship. Also, the shrine to Surathani is found near the Arjuna Mandapa, next to the main sanctum and she is lovingly called Thulukka Naachiyaar. Once a year, the Kalyana utsavam of Thulukka Naachiyaar with Arangan is celebrated with great pomp and show. In testimony to her unflinching love, to this day, Arangan’s breakfast naivedhyam consists of Butter Roti’s and Sugar, cooked Mughalai style. They are first offered to the Naachiyaar and then only offered to Rangan.And so, the temple continues to exist, with all its grandeur refurbished and shining bright, the Naachiyar shrine, a standing example of what true devotion and love is actually supposed to be.
And so, the temple continues to exist, with all its grandeur refurbished and shining bright, the Naachiyar shrine, a standing example of what true devotion and love is actually supposed to be...
~ Courtesy by deepaksaagar ..( a blogger i sincerely follow)

other versions
similarly there is also a Bibi Naachiyaar worshipped in Melkotte as well with a similar story (with some embellishments) as to how Ramanujar got the utsava murthy of Cheluva Narayana back from a king in Delhi after winning over his scholars in a debate on Sri Vaishnavism! Legend has it during a fight between the princess and Sri Ramanuja over ownership of the idol Ramanuja called out to the idol saying it was time to go back…and Cheluva Narayana came to him.

another version tells that the Utsavar of Ranganatha was not taken to Delhi. Instead, it was taken to Tirupati and was placed there for 60 years. . Led by Pillai Lokacharya, the seniormost acharya at the time, a group of Sri Vaishnavas hurriedly left Srirangam with Namperumaal, the Ranganatha utsava-mUrti, and headed to Jyotishkudi. There, an exhausted Pillai Lokacharya breathed his last, unable to take the stress of the invasion and journey. Meanwhile, the mUla-vigraham of Ranganayaki Thaayaar was buried in the courtyard in front of Her sannidhi, and Desika is said to have supervised the building of a wall in front of the Ranganatha’s sannidhi to hide the mUlavar. The aged Sudarsana Suri was also among those who died during the invasion. Before his death, he entrusted his two young sons and the only manuscript of the Sruta-prakASikA to Desika’s care. Desika, the boys, and others hid themselves among the dead bodies to escape slaughter.With the invasion of the temple came the need for Desika himself to leave Srirangam, so he took his family and the sons of Sudarsana Suri and headed northwest, settling down first in Satyamangalam, in present day Karnataka. Please read Abiti Stava of Swami Desika for more details.

many versions of the story exist. The one wrote by the author was what was heard through word of mouth.